شوق چون ریگ روان منزل از صائب تبریزی غزل 1239

1 شوق چون ریگ روان منزل نمی داند که چیست موج این دریا لب ساحل نمی داند که چیست

2 در فضای دشت با صرصر سراسر می رود شمع بی پروای ما محفل نمی داند که چیست

3 جسم ما را در خاک در آغوش نتواند گرفت گردباد آسایش منزل نمی داند که چیست

4 گوهر آسان چون به دست افتد ندارد اعتبار قیمت داغ جنون را دل نمی داند که چیست

5 هر کجا ویرانه ای را یافت، منزل می کند شوق ما را سیل پا در گل نمی داند که چیست

6 صائب از خاک شهیدان شمع روشن می شود سرد گردیدن چراغ دل نمی داند که چیست