بمن دوستی گفت از از آذر بیگدلی دیوان اشعار 41

1 بمن دوستی گفت از دوستان که با من همی گشت در بوستان

2 که: از روزگارم غمی در دل است که ناگفتن و گفتنش مشکل است

3 مرا هست رازی نهان در جهان کنون خواهم آن راز گویم نهان

4 بفخر زمان خان گیلان زمین کش از عدل شه گله را گرگ امین

5 بزرگ است و دانا و آزاده مرد ز درمان نشاید نهان داشت درد

6 ندانم، ولی کی توان جست راه نهان از رقیبان در آن بزمگاه؟!

7 چو خضر ار کنی رهنمایی مرا ازین قید بخشی رهایی مرا

8 منم خشک لب، اوست بارنده میغ؛ چرا آب از تشنه داری دریغ؟!

9 از این بیش مپسند ای آموزگار ستم بر ستمدیده ی روزگار

10 منش گفتم: ای سالک ره نورد ز درد خود آوردیم دل بدرد

11 بناید دریغم ز مقصود تو زیانی مرا نیست از سود تو

12 در خانه یی کاو بدولت گشاد ز کس نیست خالی که خالی مباد

13 کند مجلس آن دم تهی از کرم که ریزد بدامان سائل درم

14 ز شرم کسان بسکه شرم آیدش بوقت عطا خلوتی بایدش