به روی در، به از نیما یوشیج اشعار پراکنده 17

1 به روی در، به روی پنجره ها

2 به روی تخته های بام، در هر لحظه مقهور رفته، باد می کوبد.

3 نه از او پیکری در راه پیدا

4 نیاسوده دمی بر جا.

5 خروشان ست دریا

6 و در قعر نگاه، امواج او تصویر می بندند

7 هم از آن گونه کان بود

8 ز مردی در درون پنجره بر می شود آوا:

9 «دو دوک دوکا! آقا توکا! چه کارت بود با من؟».

10 در این تاریک دل شب

11 نه زو بر جای خود چیزی قرارش.

12 «درون جاده کس نیست پیدا.

13 پریشان است افرا»

14 گفت توکا:

15 «به رویم پنجره ت را باز بگذار

16 به دل دارم دمی با تو بمانم

17 به دل دارم برای تو بخوانم.

18 ز مردی در درون پنجره مانده ست ناپیدا نشانه.

19 فتاده سایه اش در گردش مهتاب، نا معلوم از چه سوی، بر دیوار

20 وز او هر حرف می ماند صدای موج را از موج

21 ولیک از هیبت دریا.

22 «چگونه دوستان من گریزان اند از من»

23 گفت توکا:

24 «شب تاریک را بار درون وهم ست یا رؤیای سنگینی ست!»

25 و با مردی درون پنجره بار دگر برداشت آوا:

26 «به چشمان اشک ریزانند طفلان.

27 منم بگریخته از گرم زندانی که با من بود

28 کنون مانند سرما درد با من گشته لذت ناک.

29 به رویم پنجره ت را باز بگذار

30 به دل دارم دمی با تو بمانم

31 به دل دارم برای تو بخوانم

32 ز مردی در درون پنجره آوا، ز راه دور می آید:

33 «دوک دوک دوکا، آقا توکا!

34 همه رفته اند و روی از ما بپوشیده

35 فسانه شد نشان انس هر بسیار جوشیده

36 گذشته سالیان بر ما

37 نشانده بارها گل شاخه تر جسته از سرما.

38 اگر خوب این، وگر ناخوب

39 سفارش های مرگ اند این خطوط ته نشسته

40 به چهر رهگذر مردم که پیری مینهدشان دل شکسته.

41 دل ات نگرفت از خواندن؟

42 از آن جان ات نیامد سیر؟»

43 در آن سودا که خوانا بود، توکا باز میخواند

44 و مردی در درون پنجره آواش با توکا سخن می گفت:

45 «به آن شیوه که میل تو آن می بود

46 پی ات بگرفته نو خیزان به راه دور میخوانند

47 بر اندازه که می دانند.

48 به جا در بستر خارت، که بر امید تر دامن گل روز بهارانی

49 فسرده غنچه ای حتی نخواهی دید و این دانی.

50 به دل ای خسته آیا هست

51 هنوزت رغبت خواندن؟»

52 ولی توکاست خوانا.

53 هم از آن گونه کاول بر می آید باز

54 ز مردی در درون پنجره آوا.

55 به روی در، به روی پنجره ها

56 به روی تخته های بام، در هر لحظه مقهور رفته، باد می کوبد

57 نه ازو پیکری در راه پیدا.

58 نیاسوده دمی بر جا، خروشان ست دریا.

59 و در قعر نگاه، امواج او تصویر می بندند.

60 (اشعار نیما یوشیج)

61 آنکه می گردد با گردش شب

62 گفت و گو دارد با من به نهان.

63 از برای دل من خندان ست

64 آنکه می آید خندان خندان.

65 مردم چشمم در حلقه چشم من اسیر

66 می شتابد از پیش.

67 رفته است از من، از آن گونه که هوش من از قالب سر

68 نگه دور اندیش.

69 تا بیابم خندان چه کسی

70 و آنکه می گرید با او چه کسی ست.

71 رفته هر محرم از خانه من

72 با من غمزده یک محرم نیست.

73 آب می غرد در مخزن کوه

74 کوه ها غمناک اند

75 ابر می پیچد، دامان اش تر.

76 وز فراز دره (اوجا)ی جوان

77 بیم آورده برفراشته سر.

78 من بر آن خنده که او دارد می گریم

79 و بر آن گریه که اوراست به لب می خندم.

80 و طراز شب را، سرد و خاموش

81 بر خراب تن شب می بندم.

82 چه به خامی به ره آمد کودک!

83 چه نیابیده همه یافته دید!

84 گفت: راهم بنما

85 گفتم او را که: بر اندازه بگو

86 پیش تر بایدت از راه شنید

87 هم چنان لیکن می غرد آب.

88 زخم دارد به نهان می خندد.

89 خنده ناکی می گرید.

90 خنده با گریه بیامیخته شکل

91 گل دوانده است بر آب.

92 هر چه میگردد از خانه به در

93 هر چه می غلتد، مدهوش در آب.

94 کوه ها غمناک اند

95 ابرها می پیچند.

96 وز فراز دره (اوجا)ی جوان

97 بیم آورده برفراشته قد.

98 (اشعار نیما یوشیج)