رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 زلف تو، اگر فزود، اگر کاست خوشست قد تو اگر نشست، اگر خاست خوشست

2 پیوسته حدیث قامتت میگویم زیراکه مرا با سخن راست خوشست

1 بر سبزه نشست می‌پرستان چه خوشست! بر گل نفس هزاردستان چه خوشست!

2 ای گشته به اسم هوشیاری مغرور تو کی دانی که عیش مستان چه خوشست؟

1 ما را تو چنین ز دل بر آری نیکست وانگه بدو زلف خود سپاری نیکست

2 زلفت که به فتنه سر بر آورد چنان او را تو چنین فرو گذاری نیکست

1 بر گوشهٔ چشم تو، که شوخ و شنگست آن خال تو دانی به کدامین رنگست؟

2 موریست که بر کنار بادام نشست پیداست که در لب تو شکر تنگست

1 دل بندهٔ بوی عنبر آمیز گلست جان چاکر عارض دلاویز گلست

2 بلبل که هزار خار کن بندهٔ اوست او نیز غلام خار سرتیز گلست

1 رویت، که به خوبی گل خندان منست آرامگهش دل چو زندان منست

2 نیکش بگزدیدند به دندان، گر چه گفتم که: همین نیک به دندان منست

1 جانا، دلم از فراق رویت خونست چشمم ز غمت چو چشمهٔ جیحونست

2 آن خال که بر رخت نهادست، دمی بر روی منش نه، که ببینم چونست؟

1 زلفت چو شب و چهره چو روزی نیکوست من روز و شبت ز بهر آن دارم دوست

2 آن کو ز رخت روز و ز زلفت شب ساخت پیوسته نگهدار شب و روز تو اوست

1 مقصود ز هر حدیث و هر زمزمه اوست سر جملهٔ هر غلغله و دمدمه اوست

2 گر بد بینی به وصل خود هم نرسی ور نیک نگه کنی به خود خود همه اوست

1 ای آنکه ترا قوت هر بیشی هست بنگر به دلم، که اندکش ریشی هست

2 درویشم و دست حاجتی داشته پیش گر زانکه ترا فراغ درویشی هست