رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 خالی که به شیوه پای بست لب تست همچون دلم آشفته و مست لب تست

2 بسیار دلش خون مکن و روزی چند نیکو دارش، که زیر دست لب تست

1 اوحد، دیدی که هرچه دیدی هیچست؟ وین هم که بگفتی و شنیدی هیچست؟

2 عمری به سر خویش دویدی هیچست وین هم که به کنجی بخزیدی هیچست؟

1 آتش تپش از جان به تابم بردست دود از دل خستهٔ خرابم بر دست

2 با این همه دود و آتش اندر دل و جان پیش تو چنانست که آبم بردست

1 ای بوده مرا ز جسم و جان هیچ به دست نابوده زبود این و آن هیچ به دست

2 از من طلب هیچ نمیباید کرد زیرا که ندارم به جهان هیچ به دست

1 زلفت، که چو حلقهٔ کمند افتادست از وی دل عالمی به بند افتادست

2 در پای تو افتاد و شکستش سر از آنک آشفته ز بالای بلند افتادست

1 حسنی که تو، ای نگار، داری بردست آن نقش چرا همی نگاری بردست؟

2 ساعد به سر آستین همی پوش، از آنک تو میگیری سیاه کاری بردست

1 ابر آن نکند که این جلب زن کردست ببر آن نکند که این جلب زن کردست

2 بنیاد مسلمانی ازو گشت خراب گبر آن نکند که این جلب زن کردست

1 شاهی ز غلام خویش یاد آوردست ما را به سلام خویش یاد آوردست

2 نشگفت که نام ما بلندی گیرد ما را چو به نام خویش یاد آوردست

1 کس لاف غم تو، ای پریوش، نزدست تا در دل او مهر تو آتش نزدست

2 از طرهٔ طیرهٔ تو مشک ختنی عمریست که هرگز نفسی خوش نزدست

1 رنگی ز رخ چو لاله زارم بفرست بویی ز دو زلف مشکبارم بفرست

2 چون دست نمی‌دهد که دستت بوسم دستارچه‌ای به یاد گارم بفرست