رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 من خاک درم، تو آفتابی، ای دل نشگفت که بر سرم بتابی، ای دل

2 من گم شدم از خود که ترا یافته‌ام دریاب، که مثل من نیایی، ای دل

1 کی دست رسد بدان بلندی که تراست؟ یا فکر به آبی چونی و چندی که تراست؟

2 خود راز من سبک بهایی چه بود؟ در جنب چنان گران پسندی که تراست؟

1 دستارچه را دست تو در می‌باید از چشم من و لب تو تر می‌باید

2 نتوان که چو دستارچه دستت بوسم زیراکه به دستارچه زر می‌باید

1 ای بوده مرا ز جسم و جان هیچ به دست نابوده زبود این و آن هیچ به دست

2 از من طلب هیچ نمیباید کرد زیرا که ندارم به جهان هیچ به دست

1 دل کیست؟ که او طلب کند یاری تو یا تن ندهد به محنت و خواری تو؟

2 پرسیده‌ای احوال دلم دوش وزان جان می‌آید به عذر دلداری تو

1 یک شهر بجست و جوی آن دوست همه بگذشته ز مغز و در پی پوست همه

2 گر زانکه طریق طلبش دانستی از خود طلبش داری و خود اوست همه

1 مقصود ز هر حدیث و هر زمزمه اوست سر جملهٔ هر غلغله و دمدمه اوست

2 گر بد بینی به وصل خود هم نرسی ور نیک نگه کنی به خود خود همه اوست

1 دل در غم او بکاست، می‌باید گفت این واقعه از کجاست؟ می‌باید گفت

2 گفتی تو که: از که این قیامت دیدی؟ از قامت او، چو راست می‌باید گفت

1 یارب! نه دلم بستهٔ غمهای تو بود؟ چشمم شب و روز غرق نمهای توبود؟

2 بر جرم و خطای من چه میگیری خشم؟ چون جمله به امید کرمهای تو بود

1 ساقی، بده آن باده، زبانم بشکن وز باده خمار سر و جانم بشکن

2 پیشانی توبه را شکستم ز لبت گر توبه کنم دگر دهانم بشکن