زلفت، که چو حلقهٔ از اوحدی مراغه‌ای رباعی 25
1. زلفت، که چو حلقهٔ کمند افتادست
از وی دل عالمی به بند افتادست
...
حسنی که تو، ای نگار، از اوحدی مراغه‌ای رباعی 26
1. حسنی که تو، ای نگار، داری بردست
آن نقش چرا همی نگاری بردست؟
...
ابر آن نکند که این از اوحدی مراغه‌ای رباعی 27
1. ابر آن نکند که این جلب زن کردست
ببر آن نکند که این جلب زن کردست
...
شاهی ز غلام خویش یاد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 28
1. شاهی ز غلام خویش یاد آوردست
ما را به سلام خویش یاد آوردست
...
کس لاف غم تو، ای پریوش، از اوحدی مراغه‌ای رباعی 29
1. کس لاف غم تو، ای پریوش، نزدست
تا در دل او مهر تو آتش نزدست
...
رنگی ز رخ چو لاله زارم از اوحدی مراغه‌ای رباعی 30
1. رنگی ز رخ چو لاله زارم بفرست
بویی ز دو زلف مشکبارم بفرست
...
زلف تو، اگر فزود، از اوحدی مراغه‌ای رباعی 31
1. زلف تو، اگر فزود، اگر کاست خوشست
قد تو اگر نشست، اگر خاست خوشست
...
بر سبزه نشست می‌پرستان از اوحدی مراغه‌ای رباعی 32
1. بر سبزه نشست می‌پرستان چه خوشست!
بر گل نفس هزاردستان چه خوشست!
...
ما را تو چنین ز دل بر از اوحدی مراغه‌ای رباعی 33
1. ما را تو چنین ز دل بر آری نیکست
وانگه بدو زلف خود سپاری نیکست
...
بر گوشهٔ چشم تو، که از اوحدی مراغه‌ای رباعی 34
1. بر گوشهٔ چشم تو، که شوخ و شنگست
آن خال تو دانی به کدامین رنگست؟
...
دل بندهٔ بوی عنبر از اوحدی مراغه‌ای رباعی 35
1. دل بندهٔ بوی عنبر آمیز گلست
جان چاکر عارض دلاویز گلست
...
رویت، که به خوبی گل از اوحدی مراغه‌ای رباعی 36
1. رویت، که به خوبی گل خندان منست
آرامگهش دل چو زندان منست
...