رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 گر جور کنی نیاورم دل ز تو باز ور ناز کنی به جان پذیرم ز تو ناز

2 چون بنده نپیچد ز خداوندان سر وانگاه خداوند چنان بنده نواز

1 خالی که رخ تو آشکارش پرورد لعل تو به نوش خوش گوارش پرورد

2 در خون لبت رفت و در آنست هنوز با آنکه لب تو در کنارش پرورد

1 بر ما ستم او چه گذرها که نکرد؟ در دل غم عشقش چه اثرها که نکرد؟

2 با تیر غمش به هیچ سر سود نداشت ورنه دل مسکین چه سپرها که نکرد؟

1 گل گفت: مهل، که باد بویم ببرد چون خاک به هر برزن و کویم ببرد

2 با وصل من آن آب چو آتش مینوش زان پیش که آتش آبرویم ببرد

1 دستارچه حسنی و جمالی دارد وز نقش و نگار خط و خالی دارد

2 با آن همه زر، اگر خیال تو پزد انصاف، که بیهوده خیالی دارد

1 ما را به سرای وصل خویش آری تو بر ما ز لب لعل شکر باری تو

2 پس پرده ز روی خویش برداری تو عاشق نشویم، پس چه پنداری تو؟

1 هستیم به امید تو چون دوش امشب برآمدنت بسته دل و هوش امشب

2 زان گونه که دوش در دلم بودی تو یارب! که ببینمت در آغوش امشب

1 اقبال تمام پاک دینان دارند آنان طلبند، لیک اینان دارند

2 خرسندی و عافیت نهانی گنجیست وین گنج نهان گوشه نشینان دارند

1 با ما دمش ار به مهر یکتاست بهست سیب زنخش چو در کف ماست بهست

2 زین پس من و وصف قامت او، آری چون میگوییم هم سخن راست بهست

1 آن درد، که با پای تو کرد آن چستی در کشتن خصمت ننماید سستی

2 با پای تو این جا سر و پایی گردید تا با سر دشمن تو گیرد کستی