بنمود بمن یار میان، یعنی هیچ از اوحدی مراغه‌ای رباعی 49
1. بنمود بمن یار میان، یعنی هیچ
در پاش فگندم دل و جان، یعنی هیچ
دل بندهٔ بند سنبل پست تو باد! از اوحدی مراغه‌ای رباعی 50
1. دل بندهٔ بند سنبل پست تو باد!
جان شیفتهٔ دو نرگس مست تو باد!
صد را، رخت از هیچ الم زرد مباد! از اوحدی مراغه‌ای رباعی 51
1. صد را، رخت از هیچ الم زرد مباد!
بر روی تو از هیچ غمی گرد مباد!
شمع از دل سوزنده خبر خواهد داد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 52
1. شمع از دل سوزنده خبر خواهد داد
وین آتش اندرون به در خواهد داد
گل را، که صبا، مرغ‌صفت بال گشاد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 53
1. گل را، که صبا، مرغ‌صفت بال گشاد
گل را، که صبا، مرغ‌صفت بال گشاد
خورشید که خاک ازو چو زر می‌گردد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 54
1. خورشید که خاک ازو چو زر می‌گردد
از شوق رخ تو دربه‌در می‌گردد
بر نطع تو اسب شیرکاری گردد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 55
1. بر نطع تو اسب شیرکاری گردد
فرزین تو پیل کارزاری گردد
شطرنج تو ما را به شط رنج سپرد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 56
1. شطرنج تو ما را به شط رنج سپرد
لجلاج لجاج با تو نتواند برد
هر کس که ز کبر و عجب باری دارد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 57
1. هر کس که ز کبر و عجب باری دارد
از عالم معرفت کناری دارد
دستارچه حسنی و جمالی دارد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 58
1. دستارچه حسنی و جمالی دارد
وز نقش و نگار خط و خالی دارد
آن مه، که ز شعر زلف ذیلی دارد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 59
1. آن مه، که ز شعر زلف ذیلی دارد
همچون دل من شیفته خیلی دارد
ای ماه، غمت جامهٔ دل در خون برد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 60
1. ای ماه، غمت جامهٔ دل در خون برد
نادیده ترا رخت دل ما چون برد؟