رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 تا با خودی، ای خواجه، خدا چون گردی؟ بیگانه سرشتی آشنا چون گردی؟

2 جز سایهٔ خویشتن نمی‌بینی تو ای سایه، ز خورشید جدا چون گردی؟

1 هر دم لحد تنگ بگرید بر من وین خاک به صد رنگ بگرید بر من

2 بر سنگ نویسید به زاری حالم تا بشنود و سنگ بگرید بر من

1 کس لاف غم تو، ای پریوش، نزدست تا در دل او مهر تو آتش نزدست

2 از طرهٔ طیرهٔ تو مشک ختنی عمریست که هرگز نفسی خوش نزدست

1 یارب، جبروت پادشاهیت که دید؟ کنه کرم نامتناهیت که دید؟

2 هر چند که واصلان به بیداری و خواب گفتند که: دیدیم، کماهیت که دید؟

1 گندم گونی که همچو کاهم بربود نه مهر ز من خورد و نه خود مهر نمود

2 از غصهٔ ما به ارزنی باک نداشت یک جو نظری به جانب ماش نبود

1 شطرنج تو ما را به شط رنج سپرد لجلاج لجاج با تو نتواند برد

2 اسبی که تو از رقعه ربودی و فشرد از دست تو بیرون نکنندش بدو کرد

1 زلفت، که چو حلقهٔ کمند افتادست از وی دل عالمی به بند افتادست

2 در پای تو افتاد و شکستش سر از آنک آشفته ز بالای بلند افتادست

1 شد درد بر پای فلک فرسایت تا عرضه کند سختی خود بر رایت

2 دارد طمع آنکه بگیری دستش ورنه چه سگست او که بگیرد پایت؟

1 خواهم که لب باده پرستت بوسم و آن عارض خوب و چشم مستت بوسم

2 صد نقش چو دستارچه بر آب زدم باشد که چو دستارچه دستت بوسم

1 از ژاله چو لاله راست لل در کام برخیز و به سوی گل و گلزار خرام

2 تا در ورق جوی ببینی مسطور صد بار که: می‌نیست درین فصل حرام