رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 گل گفت: مهل، که باد بویم ببرد چون خاک به هر برزن و کویم ببرد

2 با وصل من آن آب چو آتش مینوش زان پیش که آتش آبرویم ببرد

1 گل شرم چمن به هیچ رویی نبرد از لاله خجالت سر مویی نبرد

2 شب غنچه ازان نواله بر شاخ آویخت تا گربهٔ بید باز بویی نبرد

1 ما پرتو جوهر روانیم و خرد نی نی، که به ذات محض جانیم و خرد

2 چون مرگ آید فرشته گردیم و سروش چون جسم برفت روح مانیم و خرد

1 خالت که به شیوه کار ده گیسو کرد عیش از دل غمدیده من یکسو کرد

2 در زیر لبت سیاه کارانه نشست تا آن لب ساده دل ترا سوسو کرد

1 زلف تو، که صد سینه ز دل خالی کرد بر قامت همچون الفت دالی کرد

2 گفتم: کشمش ببند، متواری شد سر در کمرت نهاد و که مالی کرد

1 در باغ شدی، سر و سر افشانی کرد سنبل ز نسیم تو پریشانی کرد

2 گل روی ترا بدید، چون سجده نکرد مردم همه گفتند: به پیشانی کرد

1 بر ما ستم او چه گذرها که نکرد؟ در دل غم عشقش چه اثرها که نکرد؟

2 با تیر غمش به هیچ سر سود نداشت ورنه دل مسکین چه سپرها که نکرد؟

1 خالی که رخ تو آشکارش پرورد لعل تو به نوش خوش گوارش پرورد

2 در خون لبت رفت و در آنست هنوز با آنکه لب تو در کنارش پرورد

1 گل بار دگر لاف صفا خواهد زد در عهد رخت دم از وفا خواهد زد

2 رویت سر برگ گل ندارد، لیکن زلف تو بنفشه را قفا خواهد زد

1 خال زنخت تیر گناه اندازد رخت دل عاشقان به راه اندازد

2 از غیرت خالی، که بر آن نرگس تست بیمست که خویش را به چاه اندازد