رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 کی ماه به حسن چون تو والا باشد؟ یا چون سخنت لل لالا باشد؟

2 گر زیر فلک به راستی چون بالات گویند که: هست؛ زیر بالا باشد

1 مشنو تو که: گل بی‌سر خاری باشد یا بادهٔ حسن بی‌خماری باشد

2 ناگاه برون کند سر از گنج رخت ریشی، که هرش موی چو ماری باشد

1 تا کی دلم از تو در بلایی باشد؟ جانم ز غم تو در عنایی باشد؟

2 یک روز به زلف تو در آویزم زود آخر سر این رشته به جایی باشد

1 زلف تو ز بالای تو مهجور نشد جز در پی قامت تو، ای حور، نشد

2 با این همه آرزو که در سر دارد بنگر که ز آستان تو دور نشد

1 لب نیست که از مراغه پر خنده نشد آب قرقش دید و به جان بنده نشد

2 از مردهٔ گور او عجب می‌دارم کز شهر برون رفت، چرا زنده نشد؟

1 صافی چو ترا دید روان می‌نالد برسینه ز غم سنگ زنان می‌نالد

2 گفتی تو که: نالیدن صافی از چیست؟ جانش به لب آمدست از آن می‌نالد

1 لعلت که پر از گوهر ناسفت آمد چون طاق دو ابروی تو بی‌جفت آمد

2 من عشق ترا نهفته بودم در دل چون کار به جان رسید در گفت آمد

1 از نوش جهان نصیب من نیش آمد تیر اجلم بر جگر ریش آمد

2 کوته سفری گزیده بودم، لیکن ز آنجا سفری دراز در پیش آمد

1 مه روی ترا ز مهر مه میداند کز نور تو شب رهی بده میداند

2 سیب ذقنت متاز، گو: اسب جمال کان بازی را رخ تو به میداند

1 صدرا، دل دشمن تو در درد بماند بدخواه تو با رنگ رخ زرد بماند

2 خصم تو ندیدیم که ماند بسیار هرگز مگر این خصم که در نرد بماند