رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 ما را به سرای وصل خویش آری تو بر ما ز لب لعل شکر باری تو

2 پس پرده ز روی خویش برداری تو عاشق نشویم، پس چه پنداری تو؟

1 ای گشتهٔ تن من چو خیالی بی‌تو هجر تو مرا کرده به حالی بی‌تو

2 ای ماه دو هفته، رفتی و هست مرا روزی چو شبی، شبی چو سالی بی‌تو

1 یک روز دیار یار بگذارم و رو زین منزل غصه رخت بردارم و رو

2 این مایه خیال او، که در چشم منست با اشک ز دیدگان فرو بارم و رو

1 خالی،که لبت همی بباراید ازو خالیست سیه که شمک میزاید ازو

2 صد تنگ شکر خورد ز پهلوی رخت ترسم که دهان تو به تنگ آید ازو

1 گفتم: دلت ار با من شیداست بگو گفت: آنچه دلت ز وصل من خواست بگو

2 گفتم که: دل اندر کمرت خواهم بست گفتا که: چه دیده‌ای درو؟ راست بگو

1 در زیر دو ابروی کژت پیوسته با چشم تو آن سه خال در یک رسته

2 آن خال که بر گوشهٔ چشمست ترا نقش سه بنفشه و دو نرگس بسته

1 ای راه خلل ز چار قسمت بسته داننده ز روح نقش جسمت بسته

2 صندوق طلسم را همی مانی تو صد گنج گشاده در طلسمت بسته

1 ای تن، دل خود به روی چون ماهش ده جانی داری، به لعل دلخواهش ده

2 خون جگرم برون شود، می‌خواهی ای دیده، تو مردمی کن و راهش ده

1 ای چرخ ز مهر زیر میغت برده گیتی به ستم اجل، به تیغت برده

2 پرورده به صد ناز جهانت اول و آخر ز جهان به صد دریغت برده

1 ای خط تو گرد لاله وشم آورده سیب زنخت آب ز یشم آورده

2 لعل تو ز من خون جگر کرده طلب دل رفته روان بر سر و چشم آورده