رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 هر چیز که در دو کون جز روی تو بود عکس تو و یا رنگ تو، یا بوی تو بود

2 لاف پر پیران جهان گردیده بازیچهٔ طفلان سر کوی تو بود

1 کی ماه به حسن چون تو والا باشد؟ یا چون سخنت لل لالا باشد؟

2 گر زیر فلک به راستی چون بالات گویند که: هست؛ زیر بالا باشد

1 صافی چو ترا دید روان می‌نالد برسینه ز غم سنگ زنان می‌نالد

2 گفتی تو که: نالیدن صافی از چیست؟ جانش به لب آمدست از آن می‌نالد

1 زلف تو، که صد سینه ز دل خالی کرد بر قامت همچون الفت دالی کرد

2 گفتم: کشمش ببند، متواری شد سر در کمرت نهاد و که مالی کرد

1 شد در پی اوباش چو ننگیش نبود در خوی و سرشت ساز و سنگیش نبود

2 ایشان چو شدند سیر و ترکش کردند آمد بر من ولیک رنگیش نبود

1 لعلت که پر از گوهر ناسفت آمد چون طاق دو ابروی تو بی‌جفت آمد

2 من عشق ترا نهفته بودم در دل چون کار به جان رسید در گفت آمد

1 خال زنخت تیر گناه اندازد رخت دل عاشقان به راه اندازد

2 از غیرت خالی، که بر آن نرگس تست بیمست که خویش را به چاه اندازد

1 آب ار چه به هر گوشه کند جنبش و رای بر صحن سرایت به سر آمد، نه به پای

2 چندان که به گرد خویش بر میگردد از بزم تو خوب تر نمی‌بیند جای

1 از لعل تو کام دل و جان نتوان خواست فاشش نتوان گفت و نهان نتوان خواست

2 پرسش کردی به یک زبانم شب دوش و آن عذر کنون به صد زبان نتوان خواست

1 گر راست روی محرم جان سازندت ور کژ بروی ز دل بیندازندت

2 در حلقهٔ عاشقان چو ابریشم چنگ تا راست نگردی تو بننوازندت