رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 شمع از سر خود گذشت و آزاد بسوخت بر آتش غم خنده‌زنان شاد بسوخت

2 من بندهٔ شمعم، که ز بهر دل خلق ببرید ز شیرین و چو فرهاد بسوخت

1 ای شیخ، گران جان چو تنندی منشین زین آب روان بگیر پندی، منشین

2 چون مست شدی از می صافی به قرق بر جان حریفان چو سهندی منشین

1 هر شب ز غمت به خون بگرید چشمم ز اندازه و حد فزون بگرید چشمم

2 در چشم منی همیشه ثابت، لیکن ترسم بروی تو، چون بگرید چشمم

1 روزی شکن از زلف چو دالت ببرم جانی بکنم، ز دل ملامت ببرم

2 گر بر رخ من نهی به بازی رخ خویش از بوسه به یک پیاده خالت ببرم

1 اوحد، دیدی که هرچه دیدی هیچست؟ وین هم که بگفتی و شنیدی هیچست؟

2 عمری به سر خویش دویدی هیچست وین هم که به کنجی بخزیدی هیچست؟

1 روی من و خاک سر کویت پس ازین حلق من و حلقهای مویت پس ازین

2 در گوش لب تو یک سخن خواهم گفت گر بشنود ار نه من و رویت پس ازین

1 لب نیست که از مراغه پر خنده نشد آب قرقش دید و به جان بنده نشد

2 از مردهٔ گور او عجب می‌دارم کز شهر برون رفت، چرا زنده نشد؟

1 تن خاک تو گشت، رحمتی بر خواریش دل جای تو شد به غم چرا می‌داریش؟

2 دلبستگییی که با میانت دارم تا چون کمرت میان تهی نشماریش

1 مه روی ترا ز مهر مه میداند کز نور تو شب رهی بده میداند

2 سیب ذقنت متاز، گو: اسب جمال کان بازی را رخ تو به میداند

1 روی تو ز حسن لاف‌ها زد به جهان لعل تو ز لطف طعن‌ها زد در جان

2 زلف تو چو افتادگیی عادت کرد بنگر که چگونه بر سر آمد ز میان؟