رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 دیگر ز شراب شوق مستی، ای دل و آن توبه که داشتی شکستی، ای دل

2 از بادهٔ نیستی خراب افتادی تا باد چنین باد که هستی، ای دل

1 ای مهر تو از جهان پذیرفتهٔ من مشتاق تو این دیدهٔ ناخفتهٔ من

2 هر چند جهان ز گفتهٔ من پر شد اکنون به کمال میرسد گفتهٔ من

1 در زیر دو ابروی کژت پیوسته با چشم تو آن سه خال در یک رسته

2 آن خال که بر گوشهٔ چشمست ترا نقش سه بنفشه و دو نرگس بسته

1 چون خیل غم تو در دل ریش آید بر سینه ز درد و غصه صد نیش آید

2 خونریز غمت چو مرد میدان طلبد جز دیده کسی نیست که: تر پیش آید

1 ای چرخ ز مهر زیر میغت برده گیتی به ستم اجل، به تیغت برده

2 پرورده به صد ناز جهانت اول و آخر ز جهان به صد دریغت برده

1 با یار ز نیک و بد نمی‌باید گفت هر شب بیتی دو صد نمی‌باید گفت

2 او عاشق و من عاشق و این مشکلتر کم قصهٔ او و خود نمی‌باید گفت

1 آن مه، که ز شعر زلف ذیلی دارد همچون دل من شیفته خیلی دارد

2 گوید که: به کشتن تو دارم میلی المنة لله که میلی دارد!

1 بس شب که به روز بردم، ای شمع طراز باشد که شبی روز کنم با تو به راز

2 شد بی‌شب زلف و روز رخسار تو باز روزم چو شب زلف تو تاریک و دراز

1 بر گوشهٔ چشم تو، که شوخ و شنگست آن خال تو دانی به کدامین رنگست؟

2 موریست که بر کنار بادام نشست پیداست که در لب تو شکر تنگست

1 نی بی‌تو مرا قرار باشد یک دم نی سوی منت گذار باشد یک دم

2 هر گه که بخواندمت به کاری باشی پیداست که خود چه کار باشد یک دم؟