رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 ای کرده به خون دشمنان خارا لعل در گوش سپر کرده فرمان تو نعل

2 بر کوه و کمر برده به هنگام شکار تیر تو توان از نمر و جان از وعل

1 ای ذکر تو بر زبان ساهی مشکل درک تو ز فهم متناهی مشکل

2 دانیم که ماهی تو به خوبی، لیکن آن ماه که دیدنش کماهی مشکل

1 امروز که گشت باغ رنگین از گل شد خاک چمن چو نافهٔ چین از گل

2 بشکفت به صحرا گل مشکین، نه شگفت گر ناله کند بلبل مسکین از گل

1 ای چشم تو کرده بر دلم مدغم غم لعل تو جراحت دل و مرهم هم

2 صد پی بلب آمد از دلم خون، لیکن از بیم رخ تو بر نیارد دم دم

1 بر گل چو نسیم سحری سود قدم پوشیده نقاب غنچه بربود بدم

2 بر شاخ چو بو برد که گل برگی خاست دی گربهٔ بید پنجه بگشود ز هم

1 از ژاله چو لاله راست لل در کام برخیز و به سوی گل و گلزار خرام

2 تا در ورق جوی ببینی مسطور صد بار که: می‌نیست درین فصل حرام

1 نی بی‌تو مرا قرار باشد یک دم نی سوی منت گذار باشد یک دم

2 هر گه که بخواندمت به کاری باشی پیداست که خود چه کار باشد یک دم؟

1 روزی شکن از زلف چو دالت ببرم جانی بکنم، ز دل ملامت ببرم

2 گر بر رخ من نهی به بازی رخ خویش از بوسه به یک پیاده خالت ببرم

1 دی باد صبا ز خاک بر داشت سرم آن نامه بیاورد و بر افراشت سرم

2 گفتم که: ببوسم و نهم بر سینه خود دیده رها نکرد و نگذاشت سرم

1 گفتا که: به شیوه آبرویت ریزم وز باد ستیزه رنگ و بویت ریزم

2 اندر تو زنم آتش سودا روزی تا خاک شوی، شبی به کویت ریزم