رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 کرد از دل صافی برت این آب درنگ تا دست تو بوسد چو بدو یازی چنگ

2 اکنون که نشان کژروی دیدی ازو بگذاشته‌ای که می‌زند بر سر سنگ

1 یارب، تو بدین قوت سهلی که مراست وین کوتهی مدت مهلی که مراست

2 حسن عمل از من چه توقع داری؟ با عیب قدیم و ظلم و جهلی که مراست

1 هر لحظه به آیین وفا رای کنم خواهم که سر اندر کف آن پای کنم

2 آن خال که بر گوشهٔ چشمست ترا نوریست که بر مردمکش جای کنم

1 ای آنکه ترا قوت هر بیشی هست بنگر به دلم، که اندکش ریشی هست

2 درویشم و دست حاجتی داشته پیش گر زانکه ترا فراغ درویشی هست

1 گر آدمیی دور شو از دمدمه‌ها ور گرگ نه‌ای مگر و گرد رمه‌ها

2 تا کی ز برای جستن آب رخی؟ از گردن خود فرو نه این مظلمه‌ها

1 این فرع که دیدی همه از اصلی خاست در ذات خود آن اصل نه افزود و نه کاست

2 زان روی دو چشم داد و یک بینی حق تا زان دو نظر کنی یکی بینی راست

1 چون یاد کنم طبع طربناک ترا و آن صورت خوب و سیرت پاک ترا

2 خواهم که: گذر بر سر خاک تو کنم در ساعت و بر سر کنم آن خاک ترا

1 ای تن، دل خود به روی چون ماهش ده جانی داری، به لعل دلخواهش ده

2 خون جگرم برون شود، می‌خواهی ای دیده، تو مردمی کن و راهش ده

1 بر برگ گل آن سه خال کانداخته‌ای هندو بچگانند و تو نشناخته‌ای

2 دیدی که به بوی مردمی آمده‌اند بر گوشهٔ چشم جایشان ساخته‌ای

1 زر در قدمت ریزم و حیفم ناید تر در قدمت ریزم و حیفم ناید

2 گر دل طلبی، خون کنم و از ره چشم سر در قدمت ریزم و حیفم ناید