رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 صد را، رخت از هیچ الم زرد مباد! بر روی تو از هیچ غمی گرد مباد!

2 دردیست بزرگ مرگ فرزند عزیز بر جان عزیزت دگر این درد مباد!

1 شمع از دل سوزنده خبر خواهد داد وین آتش اندرون به در خواهد داد

2 زین سان که زبان دراز کردست امشب می‌بینم سر به باد بر خواهد داد

1 گل کاب صفا بر رخ مهوش زده بود دیدم که درو زمانه آتش زده بود

2 گفتم که: درو چرا زدی آتش؟ گفت: یک روز بر ما نفسی خوش زده بود

1 جانا، سر زلف تو پراگنده چراست؟ وان حقهٔ لعل خالی از خنده چراست؟

2 روی تو بکندند، نگوید پدرت در خانه، که: روی پسرم کنده چراست؟

1 ای راه خلل ز چار قسمت بسته داننده ز روح نقش جسمت بسته

2 صندوق طلسم را همی مانی تو صد گنج گشاده در طلسمت بسته

1 بر گل چو نسیم سحری سود قدم پوشیده نقاب غنچه بربود بدم

2 بر شاخ چو بو برد که گل برگی خاست دی گربهٔ بید پنجه بگشود ز هم

1 با روی تو آفتاب صافی تیره است با لعل لبت شراب صافی تیره است

2 تاریکی آب صافی از سیل نبود در جنب رخ تو آب صافی تیره است

1 خالی که به شیوه پای بست لب تست همچون دلم آشفته و مست لب تست

2 بسیار دلش خون مکن و روزی چند نیکو دارش، که زیر دست لب تست

1 ای طلعت نور گسترت به در بهشت بشکسته سرای حرمت قدر بهشت

2 امروز برین حوض طرب کن، که تراست فردا لب حوض کوثر و صدر بهشت

1 یاران، خرد خوار و خجل نیست پدید آن رسم شناس آب و گل نیست پدید

2 در دایرهٔ عشق برون یک نقطه می‌بینم و در عالم دل نیست پدید