رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 دلها همه از شرح جمالت مستند نادیده ترا به مهر پیمان بستند

2 گر بگشایی دو زلف جانها بردند ور بنمایی دو رخ ز غمها رستند

1 اقبال تمام پاک دینان دارند آنان طلبند، لیک اینان دارند

2 خرسندی و عافیت نهانی گنجیست وین گنج نهان گوشه نشینان دارند

1 از مشک سیه سه خال کت بر سمنند نزدیک به چشم تو و دور از دهنند

2 از گوشهٔ چشم ار نظریشان نکنی بر خال زنخها چه زنخها که زنند؟

1 گندم گونی که همچو کاهم بربود نه مهر ز من خورد و نه خود مهر نمود

2 از غصهٔ ما به ارزنی باک نداشت یک جو نظری به جانب ماش نبود

1 یارب! نه دلم بستهٔ غمهای تو بود؟ چشمم شب و روز غرق نمهای توبود؟

2 بر جرم و خطای من چه میگیری خشم؟ چون جمله به امید کرمهای تو بود

1 هر چیز که در دو کون جز روی تو بود عکس تو و یا رنگ تو، یا بوی تو بود

2 لاف پر پیران جهان گردیده بازیچهٔ طفلان سر کوی تو بود

1 گل کاب صفا بر رخ مهوش زده بود دیدم که درو زمانه آتش زده بود

2 گفتم که: درو چرا زدی آتش؟ گفت: یک روز بر ما نفسی خوش زده بود

1 شد در پی اوباش چو ننگیش نبود در خوی و سرشت ساز و سنگیش نبود

2 ایشان چو شدند سیر و ترکش کردند آمد بر من ولیک رنگیش نبود

1 افسوس! که در عمر درازیم نبود خطی ز زمانهٔ مجازیم نبود

2 بنشاند مرا فلک به بازی در خاک هر چند که وقت خاک بازیم نبود

1 از دست تو راضیم به آزردن خود در عشق تو قانعم به خون خوردن خود

2 گویی که: ببینم آن دو دست به نگار مانند دو عنبرینه در گردن خود