گل گفت: مهل، که باد بویم ببرد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 61
1. گل گفت: مهل، که باد بویم ببرد
چون خاک به هر برزن و کویم ببرد
گل شرم چمن به هیچ رویی نبرد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 62
1. گل شرم چمن به هیچ رویی نبرد
از لاله خجالت سر مویی نبرد
ما پرتو جوهر روانیم و خرد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 63
1. ما پرتو جوهر روانیم و خرد
نی نی، که به ذات محض جانیم و خرد
خالت که به شیوه کار ده گیسو کرد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 64
1. خالت که به شیوه کار ده گیسو کرد
عیش از دل غمدیده من یکسو کرد
زلف تو، که صد سینه ز دل خالی کرد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 65
1. زلف تو، که صد سینه ز دل خالی کرد
بر قامت همچون الفت دالی کرد
در باغ شدی، سر و سر افشانی کرد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 66
1. در باغ شدی، سر و سر افشانی کرد
سنبل ز نسیم تو پریشانی کرد
بر ما ستم او چه گذرها که نکرد؟ از اوحدی مراغه‌ای رباعی 67
1. بر ما ستم او چه گذرها که نکرد؟
در دل غم عشقش چه اثرها که نکرد؟
خالی که رخ تو آشکارش پرورد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 68
1. خالی که رخ تو آشکارش پرورد
لعل تو به نوش خوش گوارش پرورد
گل بار دگر لاف صفا خواهد زد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 69
1. گل بار دگر لاف صفا خواهد زد
در عهد رخت دم از وفا خواهد زد
خال زنخت تیر گناه اندازد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 70
1. خال زنخت تیر گناه اندازد
رخت دل عاشقان به راه اندازد
کی ماه به حسن چون تو والا باشد؟ از اوحدی مراغه‌ای رباعی 71
1. کی ماه به حسن چون تو والا باشد؟
یا چون سخنت لل لالا باشد؟
مشنو تو که: گل بی‌سر خاری باشد از اوحدی مراغه‌ای رباعی 72
1. مشنو تو که: گل بی‌سر خاری باشد
یا بادهٔ حسن بی‌خماری باشد