رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 خالی داری بر لب چون قند، از مشک خطی داری بر رخ دلبند، از مشک

2 بر ساعد خود نگار بستی یا خود بر ماهی سیمین زرهی چند از مشک؟

1 ای بدر فلک گرفته از رای تو رنگ لالای ترا ز بدر و از لل ننگ

2 کار تو عطای بدره باشد شب بزم شغل تو غزای بدر باشد گه جنگ

1 چون دوست نماند دل و جانیم همه چون تن برود روح و روانیم همه

2 گر هیچ ندانیم برآییم به هیچ عین همه‌ایم، اگر بداینم همه

1 ای ماه، غمت جامهٔ دل در خون برد نادیده ترا رخت دل ما چون برد؟

2 آن خال که بر گوشهٔ چشمست ترا خال لب خوبان به زنخ بیرون برد

1 از مشک سیه سه خال کت بر سمنند نزدیک به چشم تو و دور از دهنند

2 از گوشهٔ چشم ار نظریشان نکنی بر خال زنخها چه زنخها که زنند؟

1 ما پرتو جوهر روانیم و خرد نی نی، که به ذات محض جانیم و خرد

2 چون مرگ آید فرشته گردیم و سروش چون جسم برفت روح مانیم و خرد

1 ای پیش تو ماه تا به ماهی همه هیچ وین خواجگی و میری و شاهی همه هیچ

2 آن دمدمه و غلغل و آوازه و بانگ با طنطنهٔ کوس الهی همه هیچ

1 دست به نگار تو مرا کشت دگر آه! ار نشود وصل توام پشت دگر

2 نقشی عجبست بر دو دستت تا خود حرف که گرفته‌ای در انگشت دگر؟

1 در عشق تو از سر بنهادم هستی زین پس من و شوریدگی و سرمستی

2 با روی تو حالی و حدیثی که مراست در نامه نبشتم که زبانم بستی

1 افسوس! که در عمر درازیم نبود خطی ز زمانهٔ مجازیم نبود

2 بنشاند مرا فلک به بازی در خاک هر چند که وقت خاک بازیم نبود