تا برگذشت پیشم باز آن پری خرامان از اوحدی مراغه‌ای غزل 609
1. تا برگذشت پیشم باز آن پری خرامان
نقش مرا فرو شست از لوح نیک نامان
کأس می در دست و کوس عشق بر بامستمان از اوحدی مراغه‌ای غزل 610
1. کأس می در دست و کوس عشق بر بامستمان
چون بود انکار با می خواره و با مستمان؟
قصهٔ یار سبک روح نگفتم به گرانان از اوحدی مراغه‌ای غزل 611
1. قصهٔ یار سبک روح نگفتم به گرانان
که چنین حال نشاید که بگویند به آنان
به ترک وصل آن تنگ شکر کردن، توان؟ نتوان از اوحدی مراغه‌ای غزل 612
1. به ترک وصل آن تنگ شکر کردن، توان؟ نتوان
چو او باشد بغیر از او نظر کردن، توان؟ نتوان
آن کمان ابرو به تیر انداختن از اوحدی مراغه‌ای غزل 613
1. آن کمان ابرو به تیر انداختن
عالمی را صید خواهد ساختن
تا به کی این بستن و بگسیختن؟ از اوحدی مراغه‌ای غزل 614
1. تا به کی این بستن و بگسیختن؟
سیر نگشتی تو ز خون ریختن؟
ترا رسد گره مشک بر قمر بستن از اوحدی مراغه‌ای غزل 615
1. ترا رسد گره مشک بر قمر بستن
به گاه شیوه‌گری لعل بر شکر بستن
امشب ز هجر یار بخواهم گریستن از اوحدی مراغه‌ای غزل 616
1. امشب ز هجر یار بخواهم گریستن
زارم ز عشق و زار بخواهم گریستن
سهل باشد روزه از نانی و آبی داشتن از اوحدی مراغه‌ای غزل 617
1. سهل باشد روزه از نانی و آبی داشتن
روزه از روی چنان باشد عذابی داشتن
چو دل نمی‌دهد از کوی دوست برگشتن از اوحدی مراغه‌ای غزل 618
1. چو دل نمی‌دهد از کوی دوست برگشتن
ضرورتست در آن آستان به سر گشتن
شیرین‌تر از دلدار من دلدار نتوان یافتن از اوحدی مراغه‌ای غزل 619
1. شیرین‌تر از دلدار من دلدار نتوان یافتن
مسکین‌تر از من عاشقی غم‌خوار نتوان یافتن
از تو میسر نشد کنار گرفتن از اوحدی مراغه‌ای غزل 620
1. از تو میسر نشد کنار گرفتن
پیش تو داند دلم قرار گرفتن