گر چه در پای هوی و هوست از اوحدی مراغه‌ای غزل 525
1. گر چه در پای هوی و هوست می‌میرم
دسترس نیست که روزی سر زلفت گیرم
...
مست آمدم امشب، که سر از اوحدی مراغه‌ای غزل 526
1. مست آمدم امشب، که سر راه بگیرم
یک بوسه به زور از لب آن ماه بگیرم
...
به غم خویش چنان شیفته از اوحدی مراغه‌ای غزل 527
1. به غم خویش چنان شیفته کردی بازم
کز خیال تو به خود نیز نمی‌پردازم
...
نگشتی روز من تیره، از اوحدی مراغه‌ای غزل 528
1. نگشتی روز من تیره، ندانستی کسی رازم
اگر دردت رها کردی که من درمان خود سازم
...
برخیزم و دلها را در از اوحدی مراغه‌ای غزل 529
1. برخیزم و دلها را در ولوله اندازم
بر ظلمتیان نوری زین مشعله اندازم
...
بیار آن، باده، تا دل از اوحدی مراغه‌ای غزل 530
1. بیار آن، باده، تا دل را به نور او بر افروزم
که بوی دوست می‌آرد نسیم باد نوروزم
...
گر مرغ این هوایی، بال از اوحدی مراغه‌ای غزل 531
1. گر مرغ این هوایی، بال و پرت بسوزم
ور حال دل نمایی، دل در برت بسوزم
...
روزی بر آن شمع چو پروانه از اوحدی مراغه‌ای غزل 532
1. روزی بر آن شمع چو پروانه بسوزم
در خویش زنم آتش و مردانه بسوزم
...
گمان مبر که: به جور از اوحدی مراغه‌ای غزل 533
1. گمان مبر که: به جور از بر تو برخیزم
به اختیار ز خاک در تو برخیزم
...
من مستم و ز مستی در یار از اوحدی مراغه‌ای غزل 534
1. من مستم و ز مستی در یار میگریزم
زنار بسته محکم، زین نار میگریزم
...
مرا مجال نباشد که: از اوحدی مراغه‌ای غزل 535
1. مرا مجال نباشد که: یار او باشم
مگر همین که: به دل دوستار او باشم
...
سخن بگوی چو من در سخن از اوحدی مراغه‌ای غزل 536
1. سخن بگوی چو من در سخن نمی‌باشم
که در حضور تو با خویشتن نمی‌باشم
...