در وفا داری نکردی آنچه از اوحدی مراغه‌ای غزل 417
1. در وفا داری نکردی آنچه می‌گفتی تو نیز
تا به نوک ناوک هجران دلم سفتی تو نیز
در ضمیر ما نمیگنجد از اوحدی مراغه‌ای غزل 418
1. در ضمیر ما نمیگنجد بغیر از دوست کس
هر دو عالم را به دشمن ده، که ما را دوست بس
بیا، که صفهٔ ما بوریای از اوحدی مراغه‌ای غزل 419
1. بیا، که صفهٔ ما بوریای میکده بس
به خورخانه نسیم هوای میکده بس
به رخ شمع شبستانم تویی از اوحدی مراغه‌ای غزل 420
1. به رخ شمع شبستانم تویی بس
به قامت سرو بستانم تویی بس
ای صبا، یار مرا از من از اوحدی مراغه‌ای غزل 421
1. ای صبا، یار مرا از من بی‌یار بپرس
زارم، او را ز من شیفتهٔ زار بپرس
ای صبا، از من آشفته از اوحدی مراغه‌ای غزل 422
1. ای صبا، از من آشفته فلان را می‌پرس
می‌نشان جان و دل و آن دل و جان را می‌پرس
عشرت بهار کن، که شود از اوحدی مراغه‌ای غزل 423
1. عشرت بهار کن، که شود روزگار خوش
می‌در بهار خور، که بود بی غبار و غش
دمشق فتنه شد بغداد از اوحدی مراغه‌ای غزل 424
1. دمشق فتنه شد بغداد و توفان بلا آبش
به چشم من ز هجر آنکه بی‌ما میبرد خوابش
نسپردم از خرابی دل از اوحدی مراغه‌ای غزل 425
1. نسپردم از خرابی دل خود به چشم مستش
ور زانکه می‌سپردم در حال می‌شکستش
سخت زیبا دلبرست او، از اوحدی مراغه‌ای غزل 426
1. سخت زیبا دلبرست او، چشم بد دور از رخش
ماه را ماند که می‌تابد همی نور از رخش
جفت شادیست بعید، آنکه از اوحدی مراغه‌ای غزل 427
1. جفت شادیست بعید، آنکه تو داری شادش
مقبل آنست که آیی به مبار کبادش
چنین که بسته شدم باز از اوحدی مراغه‌ای غزل 428
1. چنین که بسته شدم باز من به زلف چو بندش
خلاص من متصور کجا شود ز کمندش؟