دیریست که یار ما نمی‌آید از اوحدی مراغه‌ای غزل 370
1. دیریست که یار ما نمی‌آید
پیغام به کار ما نمی‌آید
دلی که در سر زلف شما از اوحدی مراغه‌ای غزل 371
1. دلی که در سر زلف شما همی آید
به پای خویش به دام بلا همی آید
دل می‌برد امشب ز من از اوحدی مراغه‌ای غزل 372
1. دل می‌برد امشب ز من آن ماه، بگیرید
دزدست و شب تیره، برو راه بگیرید
باز پیوند، که دوری از اوحدی مراغه‌ای غزل 373
1. باز پیوند، که دوری به نهایت برسید
چارهٔ درد دلم کن، که به غایت برسید
نالهٔ بلبل شوریده از اوحدی مراغه‌ای غزل 374
1. نالهٔ بلبل شوریده به جایی برسید
گل به باغ آمد و دردش به دوایی برسید
من کشتهٔ عشقم،خبرم از اوحدی مراغه‌ای غزل 375
1. من کشتهٔ عشقم،خبرم هیچ مپرسید
گم شد اثر من،اثرم هیچ مپرسید
دوشم فغان و ناله به از اوحدی مراغه‌ای غزل 376
1. دوشم فغان و ناله به هفت آسمان رسید
دو دم به دل برآمد و آتش به جان رسید
ای مردم کور، این چه از اوحدی مراغه‌ای غزل 377
1. ای مردم کور، این چه بهارست ببینید
گلبن نه و گلهاش ببارست ببینید
هر که از برگ و از نوا از اوحدی مراغه‌ای غزل 378
1. هر که از برگ و از نوا گوید
مشنو: کز زبان ما گوید
به حسن عارض چون ماه از اوحدی مراغه‌ای غزل 379
1. به حسن عارض چون ماه و زیب چهرهٔ‌چون خور
ببردی از بر من دل، بخوردی از دل من بر
وقت گلست، ای غلام، از اوحدی مراغه‌ای غزل 380
1. وقت گلست، ای غلام، روز می است، ای پسر
شیشه بیار و قدح، پسته بریز و شکر
بگشای ز رخ نقاب دیدار از اوحدی مراغه‌ای غزل 381
1. بگشای ز رخ نقاب دیدار
تا نگذرد از درت خریدار