اول فطرت که نقش صورت از اوحدی مراغه‌ای غزل 287
1. اول فطرت که نقش صورت چین بسته‌اند
مهر رویت در میان جان شیرین بسته‌اند
فرش زمردین به زمین از اوحدی مراغه‌ای غزل 288
1. فرش زمردین به زمین در کشیده‌اند
و آنگه برو، ز گل، علم زر کشیده‌اند
دشمنان گویی دگر در از اوحدی مراغه‌ای غزل 289
1. دشمنان گویی دگر در کار ما کوشیده‌اند
کان پری رخ را چنین از چشم ما پوشیده‌اند
باز شادروان گل بر روی از اوحدی مراغه‌ای غزل 290
1. باز شادروان گل بر روی خار انداختند
زلف سنبل بر بنا گوش بهار انداختند
یوسف ما را به چاه انداختند از اوحدی مراغه‌ای غزل 291
1. یوسف ما را به چاه انداختند
گرگ او را در گناه انداختند
دوشم از کوی مغان دست از اوحدی مراغه‌ای غزل 292
1. دوشم از کوی مغان دست به دست آوردند
از خرابات سوی صومعه مست آوردند
تو آفتابی و خلقت چو از اوحدی مراغه‌ای غزل 293
1. تو آفتابی و خلقت چو سایه بر اثرند
کز آستان تو چون سایه در نمی‌گذرند
کی مرا نزد تو همچون از اوحدی مراغه‌ای غزل 294
1. کی مرا نزد تو همچون دگران بگذارند؟
این قدر بس که ز دورم نگران بگذارند
آن نه من باشم که چون از اوحدی مراغه‌ای غزل 295
1. آن نه من باشم که چون میرم به تابوتم برند
یا به دوش و سر خراب و مست و مبهوتم برند
چون ز بغداد و لب دجله از اوحدی مراغه‌ای غزل 296
1. چون ز بغداد و لب دجله دلم یاد کند
دامنم را چو لب دجلهٔ بغداد کند
جرعه مده، که وقت شد از اوحدی مراغه‌ای غزل 297
1. جرعه مده، که وقت شد اشتر من که عف کند
نقل منه، که او دگر کم سخن علف کند
کرا بر تو فرستم که شرح از اوحدی مراغه‌ای غزل 298
1. کرا بر تو فرستم که شرح حال کند؟
به نام من ز لبت بوسه‌ای سؤال کند؟