نمی‌بینم بت خود را، از اوحدی مراغه‌ای غزل 227
1. نمی‌بینم بت خود را، نمی‌دانم کجا باشد؟
دلم آرام چون گیرد؟ که جان از وی جدا باشد
تا دلم بر رخ چون ماه از اوحدی مراغه‌ای غزل 228
1. تا دلم بر رخ چون ماه تمامت باشد
ناله و زاری من بر در و بامت باشد
بهار و بوستان ما سر از اوحدی مراغه‌ای غزل 229
1. بهار و بوستان ما سر کوی تو بس باشد
چراغ مجلس ما پرتو روی تو بس باشد
هر که آن قامت و بالای از اوحدی مراغه‌ای غزل 230
1. هر که آن قامت و بالای بلندش باشد
چه نظر بر دل بیمار نژندش باشد؟
بهار و باغ با ترکان از اوحدی مراغه‌ای غزل 231
1. بهار و باغ با ترکان گل رخسار خوش باشد
شراب تلخ با خوبان شیرین کار خوش باشد
مستیم و مستی ما از جام از اوحدی مراغه‌ای غزل 232
1. مستیم و مستی ما از جام عشق باشد
وین نام اگر بر آریم، از نام عشق باشد
گدایی را که دل در بند از اوحدی مراغه‌ای غزل 233
1. گدایی را که دل در بند یار محتشم باشد
دلش هم‌خوابهٔ اندوه و جانش جفت غم باشد
روزی که از لب تو بر ما از اوحدی مراغه‌ای غزل 234
1. روزی که از لب تو بر ما سلام باشد
شادی قرار گیرد، عشرت مدام باشد
معشوقه پی وفا نباشد از اوحدی مراغه‌ای غزل 235
1. معشوقه پی وفا نباشد
ور بود، به عهد ما نباشد
اگر گوش بر دشمنانت از اوحدی مراغه‌ای غزل 236
1. اگر گوش بر دشمنانت نباشد
لب من دمی بی‌دهانت نباشد
هر که صید او شود با دیگری از اوحدی مراغه‌ای غزل 237
1. هر که صید او شود با دیگری کارش نباشد
وانکه داغ او گرفت از بندگی عارش نباشد
باید که مال دنیا مسمار از اوحدی مراغه‌ای غزل 238
1. باید که مال دنیا مسمار دل نباشد
کین مارها که بینی، جز مار دل نباشد