پیری که پریرم ز مناجات از اوحدی مراغه‌ای غزل 203
1. پیری که پریرم ز مناجات بر آورد
دی مست و خرابم به خرابات برآورد
هر کس که در محبت او دم از اوحدی مراغه‌ای غزل 204
1. هر کس که در محبت او دم برآورد
پای دل از کمند بلاکم برآورد
سوز تو شبی بسازم آورد از اوحدی مراغه‌ای غزل 205
1. سوز تو شبی بسازم آورد
وندر سخنی درازم آورد
بی تو دل من دمی قرار از اوحدی مراغه‌ای غزل 206
1. بی تو دل من دمی قرار نگیرد
پند نصیحت کنان به کار نگیرد
صفات قلندر نشان برنگیرد از اوحدی مراغه‌ای غزل 207
1. صفات قلندر نشان برنگیرد
صفات تجرد بیان برنگیرد
چو دل شد زان او هرگز از اوحدی مراغه‌ای غزل 208
1. چو دل شد زان او هرگز نمیرد
چو خورد از خوان او هرگز نمیرد
تیر از کمان به من اندازد از اوحدی مراغه‌ای غزل 209
1. تیر از کمان به من اندازد
عشق از کمین چو برون تازد
رخش، روابود، ار اسب از اوحدی مراغه‌ای غزل 210
1. رخش، روابود، ار اسب دلبری تازد
که گوی سیم به چوگان مشک می‌بازد
چون گره بر سر آن زلف از اوحدی مراغه‌ای غزل 211
1. چون گره بر سر آن زلف دو تاه اندازد
مشک را خوارتر از خاک به راه اندازد
دیگر مرا به ضربت شمشیر از اوحدی مراغه‌ای غزل 212
1. دیگر مرا به ضربت شمشیر غم بزد
فریاد ازین سوار، که صید حرم بزد!
زلف را تاب دام و خم برزد از اوحدی مراغه‌ای غزل 213
1. زلف را تاب دام و خم برزد
همه کار مرا بهم برزد
چو میل او کنم، از من از اوحدی مراغه‌ای غزل 214
1. چو میل او کنم، از من به عشوه بگریزد
دگر چو روی به پیچم به من در آویزد