بیا، که دیدن رویت مبارکست صباح از اوحدی مراغه‌ای غزل 168
1. بیا، که دیدن رویت مبارکست صباح
بیا، که زنده به بوی تو می‌شوند ارواح
روزم خجسته بود، که دیدم ز بامداد از اوحدی مراغه‌ای غزل 169
1. روزم خجسته بود، که دیدم ز بامداد
آن ماه سرو قامت بر من سلام داد
باز بالای تو ما را در بلا خواهد نهاد از اوحدی مراغه‌ای غزل 170
1. باز بالای تو ما را در بلا خواهد نهاد
دود زلفت آتشی در جان ما خواهد نهاد
هیچ اربه صید دلها در زلف تابت افتد از اوحدی مراغه‌ای غزل 171
1. هیچ اربه صید دلها در زلف تابت افتد
اول بکشتن من عزم شتابت افتد
ز هجر او دل من هر زمان به دست غم افتد از اوحدی مراغه‌ای غزل 172
1. ز هجر او دل من هر زمان به دست غم افتد
تنم ز دوری او در شکنجهٔ ستم افتد
چون بگذری دلم به تپیدن در اوفتد از اوحدی مراغه‌ای غزل 173
1. چون بگذری دلم به تپیدن در اوفتد
دستم ز غم به جامه دریدن در اوفتد
یاد تو ما را چو در خیال بگردد از اوحدی مراغه‌ای غزل 174
1. یاد تو ما را چو در خیال بگردد
عقل پریشان شود، ز حال بگردد
کجا شد ساربانش؟ تا دلم را تنگ در بندد از اوحدی مراغه‌ای غزل 175
1. کجا شد ساربانش؟ تا دلم را تنگ در بندد
چو روز کوچ او باشد به پیش آهنگ در بندد
عشق و درویشی و تنهایی و درد از اوحدی مراغه‌ای غزل 176
1. عشق و درویشی و تنهایی و درد
با دل مجروح من کرد آنچه کرد
هر دم از خانه رخ بدر دارد از اوحدی مراغه‌ای غزل 177
1. هر دم از خانه رخ بدر دارد
در پی عاشقی نظر دارد
دلی، که میل به دیدار دوستان دارد از اوحدی مراغه‌ای غزل 178
1. دلی، که میل به دیدار دوستان دارد
فراغتی ز گل و باغ و بوستان دارد
شاهد من در جهان نظیر ندارد از اوحدی مراغه‌ای غزل 179
1. شاهد من در جهان نظیر ندارد
بوی سر زلف او عبیر ندارد