شبی به ترک سر خویشتن بخواهم گفت از اوحدی مراغه‌ای غزل 156
1. شبی به ترک سر خویشتن بخواهم گفت
حکایت تو به مرد و به زن بخواهم گفت
زمانی خاطرم خوش کن به وصل روی گل رنگت از اوحدی مراغه‌ای غزل 157
1. زمانی خاطرم خوش کن به وصل روی گل رنگت
که دل تنگم ز سودای دهان کوچک تنگت
ای عید روزه‌داران ابروی چون هلالت از اوحدی مراغه‌ای غزل 158
1. ای عید روزه‌داران ابروی چون هلالت
وی شام صبح خیزان زلف سیاه و خالت
زهی! شب نسخه‌ای از زلف و خالت از اوحدی مراغه‌ای غزل 159
1. زهی! شب نسخه‌ای از زلف و خالت
تراز کسوت خوبی جمالت
سرشک دیده دلیلست و رنگ چهره علامت از اوحدی مراغه‌ای غزل 160
1. سرشک دیده دلیلست و رنگ چهره علامت
که در فراق تو جانم چه جور برد و ملامت!
ای سر تو پیوسته با جان، ز که پرسیمت؟ از اوحدی مراغه‌ای غزل 161
1. ای سر تو پیوسته با جان، ز که پرسیمت؟
پیدا چو نمی‌گردی، پنهان ز که پرسیمت؟
هر کسی را می‌نوازد لطف و خاطر جستنت از اوحدی مراغه‌ای غزل 162
1. هر کسی را می‌نوازد لطف و خاطر جستنت
چون به نزد ما رسی، با خاطر آید جستنت
گفته بودم با تو من: کان جا نباید رفتنت از اوحدی مراغه‌ای غزل 163
1. گفته بودم با تو من: کان جا نباید رفتنت
ور ضرورت می‌روی با ما نباید رفتنت
ای ماه سر نهاده از مهر بر زمینت از اوحدی مراغه‌ای غزل 164
1. ای ماه سر نهاده از مهر بر زمینت
صد مشتری درخشان از زهرهٔ جبینت
ای طیرهٔ شب طرهٔ خورشید پناهت از اوحدی مراغه‌ای غزل 165
1. ای طیرهٔ شب طرهٔ خورشید پناهت
آرایش عالم رخ رنگین چو ماهت
بد میکنند مردم زان بی‌وفا حکایت از اوحدی مراغه‌ای غزل 166
1. بد میکنند مردم زان بی‌وفا حکایت
وانگه رسیده ما را دل دوستی به غایت
ای شب تیره فرع گیسیویت از اوحدی مراغه‌ای غزل 167
1. ای شب تیره فرع گیسیویت
اصل کفر از سیاهی مویت