با من از شادی وصل تو از اوحدی مراغه‌ای غزل 132
1. با من از شادی وصل تو اثر چیزی نیست
دل ریشست و تن زار و دگر چیزی نیست
جنبیدن این پرده دل از اوحدی مراغه‌ای غزل 133
1. جنبیدن این پرده دل افروز گواهیست
کندر پس این پرده پر از عربده ماهیست
عشرت خلوت و دیدار عزیزان از اوحدی مراغه‌ای غزل 134
1. عشرت خلوت و دیدار عزیزان شاهیست
وین نداند، مگر آن دل که درو آگاهیست
در خرابات عاشقان کوییست از اوحدی مراغه‌ای غزل 135
1. در خرابات عاشقان کوییست
وندرو خانهٔ پریروییست
گو: هر که در جهان به از اوحدی مراغه‌ای غزل 136
1. گو: هر که در جهان به تماشا روید و گشت
ما را بس این قدر که: به ما دوست بر گذشت
دوش چون چشم او کمان از اوحدی مراغه‌ای غزل 137
1. دوش چون چشم او کمان برداشت
دلم از درد او فغان برداشت
مگر پیر سجاده حالی از اوحدی مراغه‌ای غزل 138
1. مگر پیر سجاده حالی نداشت؟
کزین خلق و کثرت ملالی نداشت؟
نگر: مگرد گر آن سر و از اوحدی مراغه‌ای غزل 139
1. نگر: مگرد گر آن سر و سیم بر بگذشت؟
که: آب دیدهٔ نظارگان ز سر بگذشت
تا لعل باده رنگ تو شکرفروش از اوحدی مراغه‌ای غزل 140
1. تا لعل باده رنگ تو شکرفروش گشت
باور مکن که: هیچ دلی گرد هوش گشت
ای حلقه کرده دلها در از اوحدی مراغه‌ای غزل 141
1. ای حلقه کرده دلها در حلقهای گوشت
چون موی گشته خلقی ز آن موی تا به دوشت
دیگر آن حلقه و آن دانهٔ از اوحدی مراغه‌ای غزل 142
1. دیگر آن حلقه و آن دانهٔ در در گوشت
که ببیند، که نبخشد دل و دین و هوشت؟
در فراق تو مرا هیچ نه از اوحدی مراغه‌ای غزل 143
1. در فراق تو مرا هیچ نه خوردست و نه خفت
تا تو بازآیی از آنجا که نمی‌یارم گفت