این باغ سراسر همه پر باد وزانست از اوحدی مراغه‌ای غزل 108
1. این باغ سراسر همه پر باد وزانست
جنبیدن این شاخ درخشان همه زانست
عشق روی تو نه در خورد دل خام منست از اوحدی مراغه‌ای غزل 109
1. عشق روی تو نه در خورد دل خام منست
کاول حسن تو و آخر ایام منست
گر به دست آوریم دامن دوست از اوحدی مراغه‌ای غزل 110
1. گر به دست آوریم دامن دوست
همه او را شویم و خود همه اوست
سروی که ازو و حور و پری بار برند اوست از اوحدی مراغه‌ای غزل 111
1. سروی که ازو و حور و پری بار برند اوست
ماهی که ازو خلق دل زار برند اوست
آن بت وفا نکرد، که دل در وفای اوست از اوحدی مراغه‌ای غزل 112
1. آن بت وفا نکرد، که دل در وفای اوست
و آن یار سر کشید که تن خاک پای اوست
آنکه رخ عاشقان خاک کف پای اوست از اوحدی مراغه‌ای غزل 113
1. آنکه رخ عاشقان خاک کف پای اوست
با رخ او جان ما، در دل ما جای اوست
مرا سر بلندی ز سودای اوست از اوحدی مراغه‌ای غزل 114
1. مرا سر بلندی ز سودای اوست
سری دوست دارم که در پای اوست
دل بسته شد به دام دو زلف چو دال دوست از اوحدی مراغه‌ای غزل 115
1. دل بسته شد به دام دو زلف چو دال دوست
بر بوی دانها که بدیدم ز خال دوست
در گمانی که: به غیر از تو کسی یارم هست؟ از اوحدی مراغه‌ای غزل 116
1. در گمانی که: به غیر از تو کسی یارم هست؟
غلطست این، که به غیر از تو نپندارم هست
پیداست حال مردم رند، آن چنان که هست از اوحدی مراغه‌ای غزل 117
1. پیداست حال مردم رند، آن چنان که هست
خرم دلی که فاش کند هر نهان که هست
ماه کشمیری رخ من، از ستمکاری که هست از اوحدی مراغه‌ای غزل 118
1. ماه کشمیری رخ من، از ستمکاری که هست
می‌پسندد بر من بیچاره هر خواری که هست
ز عشق اگر چه به هر گوشه داستانی هست از اوحدی مراغه‌ای غزل 119
1. ز عشق اگر چه به هر گوشه داستانی هست
سری چنین نه همانا بر آستانی هست