الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 در کوی قناعت ار سپنجی داری در هر قدم آراسته گنجی داری

2 وز هر چه نه بر مراد تو خواهد بود رنجیده شوی دراز رنجی داری

1 آن را که قناعتش صناعت باشد هر چیز که گفت و کرد طاعت باشد

2 زنهار طمع مدار الّا به خدا کاین رغبت خلق نیم ساعت باشد

1 از لذّت این وجود مانع گردی بر عین کمال خویش صانع گردی

2 بر جمله جهانیان شود مسکن تو با لقمه و خرقه ای چو قانع گردی

1 از خلق به هیچ گونه یاری مطلب وز شاخ برهنه سایه داری مطلب

2 عزّت زقناعت است و خواری زطمع با عزّت خود بساز و خواری مطلب

1 من قال بانّ جوهر الفقر عرض الجوهر لمّا عرض الفقر عرض

2 و الفقر شفا و ماسوی الفقر مرض فقری غرضی و لیس فی الفقر غرض

1 الفقر اذا ابعدکم یدنیکم و الفقر اذا اماتکم یُحییکم

2 یا اخوانی بفقرکم اوصیکم الفقر عناً و ذلکم یکفیکُم

1 جمعیت ازین شیفته رایان آموز جان بازی ازین بی سر و پایان آموز

2 در مملکت طلب فنا سلطانی است این سلطانی ازین گدایان آموز

1 از طعم لب تو در شکر چیزی هست وز نور رخ تو در قمر چیزی هست

2 منکر مشو ای دوست که در عالم فقر بیرون ز سر و ریش دگر چیزی هست

1 درویشان را بر همه عالم پیشی است درویشان را کمینه سودی بیشی است

2 این محتشمی که عاقلان می طلبند چون در ره درویش بود درویشی است

1 درد ره فقر به زهَر درمان است دانستن آن نه ذوق هر نادان است

2 خاک کف پای کمترین درویشی تاج سر سردارترین سلطان است