شاهان همه دولت از فقیران طلبند از اوحدالدین رباعی 181
1. شاهان همه دولت از فقیران طلبند
صحبت همه از نشست پیران طلبند
آزادی مرد هر چه خواهی ارزد از اوحدالدین رباعی 182
1. آزادی مرد هر چه خواهی ارزد
و این حال زماه تا به ماهی ارزد
هرگه که تو آوری بیانی از فقر از اوحدالدین رباعی 183
1. هرگه که تو آوری بیانی از فقر
در حال تو را دهند جانی از فقر
درویش همیشه بی نوا اولی تر از اوحدالدین رباعی 184
1. درویش همیشه بی نوا اولی تر
نزل ره درویش بلا اولی تر
در راه طلب خدمت درویشان کن از اوحدالدین رباعی 185
1. در راه طلب خدمت درویشان کن
بیگانه مباش یاری خویشان کن
در درویشی کار به صدق است و یقین از اوحدالدین رباعی 186
1. در درویشی کار به صدق است و یقین
در درویشی کار نه کفر است و نه دین
در فقر اگر دمی تو با حق داری از اوحدالدین رباعی 187
1. در فقر اگر دمی تو با حق داری
سرمایهٔ عاشقان مطلق داری
تا ظن نبری که غمخوری درویشی است از اوحدالدین رباعی 188
1. تا ظن نبری که غمخوری درویشی است
یا بی کسی و مختصری درویشی است
در عالم فقر ار سر هر پر هوسی از اوحدالدین رباعی 189
1. در عالم فقر ار سر هر پر هوسی
سرمست همی دوند هر نیک و خسی
خود دمدمه ای است آدمی از دم او از اوحدالدین رباعی 190
1. خود دمدمه ای است آدمی از دم او
عالم همه سایه است از عالم او
امروز چو ناصر فقیران باشی از اوحدالدین رباعی 191
1. امروز چو ناصر فقیران باشی
فردا زقبیل دستگیران باشی
دردی است طمع که نیستش درمانی از اوحدالدین رباعی 192
1. دردی است طمع که نیستش درمانی
گنجی است یقین که نیستش پایانی