الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 بادی که زکوی فقر گرد انگیزد بر آتش کبر آب تواضع ریزد

2 حقّا که هزار تاج کسری ارزد گردی که زپای این گدایان خیزد

1 درویش کسی بود که در خود نگرد خود را ز جهان نفس بیرون شمرد

2 دنیاش نباشد غم عقبی نخورد آن است رونده کاین چنین ره سپرد

1 گر شهوت توسن تو رام تو شود در خطّهٔ جان خطبه به نام تو شود

2 ور زانک تو در فقر به غایت برسی سلطان همه جهان غلام تو شود

1 درویش که اسرار نهان می‌بخشد هردم ملکی به رایگان می‌بخشد

2 درویش کسی نیست که نان می‌خواهد درویش کسی بود که جان می‌بخشد

1 درویش زخودپرستی آزاد بود ظاهر چو خراب و باطن آباد بود

2 او را که زلطف ایزدی داد بود از ردّ و قبول خلق آزاد بود

1 هر دل که درو دُرّ معانی بندد ایذای چنین طایفه را نپسندد

2 این گریهٔ صوفیان ندانی از چیست در ماتم آن کس که برایشان خندد

1 درویش به غم همیشه خرّم باشد اندر ره فقر زخم مرهم باشد

2 گر درویشی تو بابلا خوش می باش کس جای حدیث عافیت کم باشد

1 میل دل ما جز به فقیری نبود خرسند به میر جز اسیری نبود

2 از صدق اثری در دل شخصی دیدم ورنه دل ما منزل میری نبود

1 دانی چه بود جان و جهانِ درویش دانی چه بود امن و امانِ درویش

2 آن ملک که بی امان و بی خصم بود دانی که کدام باشد آنِ درویش

1 دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر و آزادی دل زهرچه خوش تر خوش تر

2 عیش خوش مفلسانه یک چشم زدن از مملکت هزار قیصر خوش تر