الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 شاهان همه دولت از فقیران طلبند صحبت همه از نشست پیران طلبند

2 تو بر سر و پا برهنگی شان منگر گنج از همه خانه های ویران طلبند

1 آزادی مرد هر چه خواهی ارزد و این حال زماه تا به ماهی ارزد

2 افسوس که از دست بدادی به هوس آن درویشی که پادشاهی ارزد

1 هرگه که تو آوری بیانی از فقر در حال تو را دهند جانی از فقر

2 تا ترک وجود هر دو عالم نکنی معلوم نگرددت نشانی از فقر

1 درویش همیشه بی نوا اولی تر نزل ره درویش بلا اولی تر

2 آنجا که نشان جان نباشد لایق گر ترک کنی کار تو را اولی تر

1 در راه طلب خدمت درویشان کن بیگانه مباش یاری خویشان کن

2 با خود مکن آن جنگ که نامردمی است و آن صلح که با خود است با ایشان کن

1 در درویشی کار به صدق است و یقین در درویشی کار نه کفر است و نه دین

2 درویش کسی بود که بیزار بود از کفر و زاسلام و زدنیا و زدین

1 در فقر اگر دمی تو با حق داری سرمایهٔ عاشقان مطلق داری

2 گر بوی وصالش به مشام تو رسد منصور شوی بانگ اناالحق داری

1 تا ظن نبری که غمخوری درویشی است یا بی کسی و مختصری درویشی است

2 تو پنداری که مفلسان درویشند سرمایهٔ هر توانگری درویشی است

1 در عالم فقر ار سر هر پر هوسی سرمست همی دوند هر نیک و خسی

2 در فهم فرو شدند از وهم بسی وز وهم نیامده است در فهم کسی

1 خود دمدمه ای است آدمی از دم او عالم همه سایه است از عالم او

2 تاج سر کیقباد و جمشید ارزد خاک قدم سوختگانِ غم او