الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است بیهوده همه عمر ندیم ندم است

2 جز خاطر فارغ که نشاطی دارد دیگر همه هرچ هست اسباب غم است

1 ای دل چه کری کند مشوش بودن وز بهر دو روزه عمر سرکش بودن

2 بنیاد سرای عمر بر هیچ افتاد خوش نیست برای هیچ ناخوش بودن

1 کنجی و قناعت از قباد و کی به نزدیک تو خوار است و زملک ری به

2 چون نیست زرنج من وز نعمت تو راحت خلق فقر من از احتشام تو صد پی به

1 دردا که درین سوز و گدازم کس نیست همراه درین راه درازم کس نیست

2 در قعر دلم جواهر راز بسی است اما چه کنم محرم رازم کس نیست

1 ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز واندر طلب مراد و کامی تو هنوز

2 موی سر تو به عمر کمتر زتوَست او پخت و سپید گشت و خامی تو هنوز

1 ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد فردا به قیامت این عمل خواهی بُرد

2 شرمت بادا اگر چنین خواهی زیست ننگت بادا اگر چنین خواهی مُرد

1 آیات کتاب حق همی خوان و مپرس واین ناقهٔ پی بریده می ران و مپرس

2 خواهی که سِرَت زپرده بیرون نشود می بین و مگو با کس و می دان و مپرس

1 ای دل تو بدین حال چرایی خشنود کز عمر گذشته هیچ سود تو نبود

2 خود را دریاب اگر نه چون مایه برفت بسیار بگویی تو که افسوس چه سود

1 هرگه که تو آوری بیانی از فقر در حال تو را دهند جانی از فقر

2 تا ترک وجود هر دو عالم نکنی معلوم نگرددت نشانی از فقر

1 شاهان همه دولت از فقیران طلبند صحبت همه از نشست پیران طلبند

2 تو بر سر و پا برهنگی شان منگر گنج از همه خانه های ویران طلبند