الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 از خود به درآیی نفسی تجرید است فارغ شوی از هر هوسی تجرید است

2 خودبینی و بی سیم و زری مشغولی است اکرام همه خلق جهان تجرید است

1 آن را که دلش خانهٔ توحید بود در کون و مکان طالب تجرید بود

2 او را که شب و روز بود بر در او شبها همه قدر و روزها عید بود

1 افکند بتی به بت پرستی ما را او راست خبر که نیست هستی ما را

2 زان می که شب وصال با هم خوردیم تا روز قیامت است مستی ما را

1 ما را تو مدام دل به مستی ندهی وز هستی خویش تا نرستی ندهی

2 تا هستی و نیستیت یکسان نشود باید که تو نیستی به هستی ندهی

1 ساقی به صبوحی می ناب اندر ده مستان شبانه را شراب اندر ده

2 مستیم و خراب در خرابات فنا آوازه به عالم خراب اندر ده

1 دانم که زنیستی تو هستم کردی پس از بد و نیک هر چه هستم کردی

2 من مستم و شک نیست که اصحاب کرم بر مست نگیرند و تو مستم کردی

1 مستم دارد زباده ساقی پیوست مستی که بود جام می اش دور از دست

2 این کار نگر که مر مرا افتاده است یاران همه از می و من از ساقی مست

1 مستی زمی عشق و نه مستی زمی است وآن کس که زمی مست بود مست کی است

2 دیوانه بهار دید گفتا که دَی است جنبیدن هر کسی از آنجا که وی است

1 هر کاو نشود مست تو او مغبون است واین حالت مستی زصفت بیرون است

2 مستی باید خراب همچون «اوحد» تا او داند که حال مستی چون است

1 قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها قبل الزّمان و کانت ثانی القدم

2 ناریه جاثلیق الدّهر یعرفها زُفّت الیه و بنت الکرم فی العدم