الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 تا تو نشوی فرد به فردی نرسی در راه یگانگی به مردی نرسی

2 تا تو غم نام و ننگ خواهی خوردن هرگز به مقام هیچ مردی نرسی

1 درویشان را عار بود محتشمی در دیده شان نار بود محتشمی

2 او را که رسد از گل درویشی بوی بر خاطر او خار بود محتشمی

1 بردارندت اگر شوی افکنده و آزاد شوی اگر بمیری بنده

2 حق را خواهی بساز همچون مردان با گوشهٔ مسجدی و دلقی ژنده

1 مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست مُدبِر باشی گرت نه رای دَرِ اوست

2 گر درویشی گدایی از سلطان چیست آن سلطانان همه گدای دَرِ اوست

1 جانی که زمهر زیر میغش داری باید که همیشه زیر تیغش داری

2 جان و دل تو که هردوان بخشش اوست خود آن ارزد کزو دریغش داری

1 پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر تا خوار نگردی طمع از خلق ببُر

2 ورزانک به دریای طمع گشتی غرق خواهی همه خاک باش و خواهی همه دُر

1 ای دل مطلب رخ جهان آرایش زنهار منه پای تو در دریایش

2 گر پات فرو شود، که دستت گیرد؟ ور دست درآورد، که دارد پایش؟

1 نارفته ره صدق و صفا گامی چند پوشیده مرقّعی ازین خامی چند

2 بگرفته به تقلید الف لامی چند بدنام کنندهٔ الف لامی چند

1 مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت مگذار که گردد دو یکی پیرهنت

2 دشوار مکن جمع که باشد روزی بسیار سخنها رود اندر کفنت

1 هر چیز که او گفت چنان است همه آن است یقین دگر گمان است همه

2 این قدر یقین بدان که هر سود که هست گر نیست سزای او زیان است همه