ره رو همه در حمایت صدق خود است از اوحدالدین رباعی 265
1. ره رو همه در حمایت صدق خود است
در راه خدا رهرو و رهبر خرد است
زین سان که تو را بی خودی و بی خبری است از اوحدالدین رباعی 266
1. زین سان که تو را بی خودی و بی خبری است
چون حال تو را دید به صد چشم گریست
ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند از اوحدالدین رباعی 267
1. ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند
پاکیزه تر از آب زلالت کردند
ای دل اگرت زنفس معزول کنند از اوحدالدین رباعی 268
1. ای دل اگرت زنفس معزول کنند
میلت سوی مقبلان مقبول کنند
ای دل عمری گذاشتی در پندار از اوحدالدین رباعی 269
1. ای دل عمری گذاشتی در پندار
وقت است که از خواب درآیی یک بار
جان در تن تو نفس شماری بیش است از اوحدالدین رباعی 270
1. جان در تن تو نفس شماری بیش است
و این کالبد تو یادگاری بیش است
ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است از اوحدالدین رباعی 271
1. ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است
ایمن منشین زآنچ تو را در پیش است
ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد از اوحدالدین رباعی 272
1. ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد
فردا به قیامت این عمل خواهی بُرد
هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت از اوحدالدین رباعی 273
1. هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت
کاو با گل نرم پرورد خار درشت
آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای از اوحدالدین رباعی 274
1. آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای
این است ره وصل که بگذاشته‌ای
گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری از اوحدالدین رباعی 275
1. گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری
باید که به گل به چشم عبرت نگری
ای دل زشراب جهل مستی تاکی از اوحدالدین رباعی 276
1. ای دل زشراب جهل مستی تاکی
وای مست شونده لاف هستی تاکی