هان تا دم دهر در جوالت نکند از اوحدالدین رباعی 253
1. هان تا دم دهر در جوالت نکند
سرگشتهٔ احوال محالت نکند
جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن از اوحدالدین رباعی 254
1. جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن
جز سلسلهٔ نیاز در گوش مکن
عمری به مراد خود رسیدی، بس کن از اوحدالدین رباعی 255
1. عمری به مراد خود رسیدی، بس کن
یکچند به کام خود دویدی، بس کن
ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز از اوحدالدین رباعی 256
1. ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز
واندر طلب مراد و کامی تو هنوز
تا چند می و سماع و ساقی طلبی از اوحدالدین رباعی 257
1. تا چند می و سماع و ساقی طلبی
با اهل نشاط هم وثاقی طلبی
تو آمده ای به پادشاهی کردن از اوحدالدین رباعی 258
1. تو آمده ای به پادشاهی کردن
واخویشتن آی ازین تباهی کردن
شرمت بادا ازین تباهی کردن از اوحدالدین رباعی 259
1. شرمت بادا ازین تباهی کردن
زین ترک اوامر و نواهی کردن
دنیا گذران است به هر بیش و کمی از اوحدالدین رباعی 260
1. دنیا گذران است به هر بیش و کمی
خواهیش به شادی گذران خواه به غمی
گر می خواهی که سرّ اوحی بینی از اوحدالدین رباعی 261
1. گر می خواهی که سرّ اوحی بینی
دیده بگشای تا تماشا بینی
سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است از اوحدالدین رباعی 262
1. سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است
پیرایهٔ ملک جمله عالم هوسی است
تا در نرسد وعده هر کار که هست از اوحدالدین رباعی 263
1. تا در نرسد وعده هر کار که هست
سودت نکند یاری هر یار که هست
چون هستی تو به نیستی آلوده است از اوحدالدین رباعی 264
1. چون هستی تو به نیستی آلوده است
غم خوردن نیک و بد او بیهوده است