الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی از عُمر نصیب خویش آن دم یابی

2 زنهار که ضایع نکنی آن دم را باشد که چنان دمی دگر کم یابی

1 با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی پیوسته مرا ملحد و بی دین گویی

2 من خود بترم از آنچ می گویی تو انصاف بده تو را رسد کاین گویی

1 ای خواجه یکی کام روا کن ما را دم در کش و در کار خدا کن ما را

2 ما راست رویم ولی تو کژ می بینی رو چارهٔ دیده کن رها کن ما را

1 یکباره برون نیامده از پی و پوست دعوی سری مکن دلا کاین نه نکوست

2 شیخی خواهی برو مریدی می کن کان کس که مرید شد مراد همه اوست

1 داری سر کارزار میدان این است پیدا کن اسرار مریدان این است

2 ای بی کاران ار سر و کاری دارید کار این کار است و راه مردان این است

1 بس خون جگر که شیخ من با من خورد تا کرد مرا چنین که می بینی مرد

2 من بد بودم شیخ مرا نیکو کرد من نیز همان کنم که او با من کرد

1 بر خود چو نئی به بی تباهی منکر بر ما چه شوی به بی گناهی منکر

2 انکار و ارادتت مرا یکسان است خواهی تو مرید باش و خواهی منکر

1 هر شیخ که او علم ندارد در تن او نتواند مرید را پروردن

2 این شیخی را علم و عمل می باید بی علم چه لایق است شیخی کردن

1 اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی گر جان خواهد زتو توقّف نکنی

2 گیرم که تکلّف نکنی در باقی شاید [که] تکلّف به تکلّف نکنی

1 تا جان خودت به دست سودا ندهی وآن را که تکلّف است ره واندهی

2 از دست تکلّف بستان دامن خویش تا دامن جان به دست غوغا ندهی