الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 از لذّت این وجود مانع گردی بر عین کمال خویش صانع گردی

2 بر جمله جهانیان شود مسکن تو با لقمه و خرقه ای چو قانع گردی

1 ای دل زشراب جهل مستی تاکی وای مست شونده لاف هستی تاکی

2 وای غرقهٔ بحر غفلت ار ابر نئی تر دامنی و هواپرستی تاکی

1 با فقر نشین اگر تو همدم خواهی فقر است اگر ملک مُسلَّم خواهی

2 خاک کف پای این گدایان را خواه گر افسر سروران عالم خواهی

1 گر زانک بر کس نروم روزی چند تا کاشتهٔ خود دروم روزی چند

2 دانی غرضم از آن نشستن چه بُود تا غیبت خلق نشنوم روزی چند

1 شاهان جهان چاکر درویشانند عالم همه خاک در درویشانند

2 معصومانی که ساکنان قدسند با این همه اجرا خور درویشانند

1 یکباره زعقل و خردم دل بگرفت وز خیر و شر و نیک و بدم دل بگرفت

2 احوال حدیث دیگران خود بگذار از خویشتن و حال خودم دل بگرفت

1 زین سان که تو را بی خودی و بی خبری است چون حال تو را دید به صد چشم گریست

2 با خویشتن آی این همه غفلت چیست گر مرد رهی بهتر ازین باید زیست

1 در راه طلب زاد ادب می باید سوز سحر و نالهٔ شب می باید

2 دل شاهد جان سازد و جان مطرب او آن را که درین راه طرب می باید

1 گر عمر بود تو را فزون از پانصد افسانه شوی عاقبت از روی خرد

2 باری چو فسانه می شوی ای بخرد افسانهٔ نیک شو نه افسانهٔ بد

1 ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین بر دامن درد خویش مردانه نشین

2 زآمد شد بیهوده تو خود را پی کن معشوقه چو خانگی است در خانه نشین