الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 هر مرد که با فراغتش سامان است هر چند که مفلسی بود سلطان است

2 تا هست طمع بهشت دوزخ باشد فارغ شو و چشم سوزنی میدان است

1 سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است درویش تن است و جان آن درویشی است

2 افلاس و گدایی نبود درویشی پرداختن دل زجهان درویشی است

1 غمگین غمگین به سوی تو می پویم مسکین مسکین بر تن خود می مویم

2 پنهان پنهان روز و شبت می جویم آسان آسان به ترک تو چون گویم

1 پیوسته تو را به صد هوا می طلبم وین درد غم تو را دوا می طلبم

2 چون می نگرم کانچ منم جمله تویی من غافلم از خود که تو را می طلبم

1 در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم بر نیستی خویش دلیر آمده ایم

2 گر ناخوش و گر خوش است این باقی عمر باری به سر آمدی که سیر آمده ایم

1 داری سر کارزار میدان این است پیدا کن اسرار مریدان این است

2 ای بی کاران ار سر و کاری دارید کار این کار است و راه مردان این است

1 غافل منشین که این زمانی است عزیز هر دم که برآید از تو جانی است عزیز

2 عمری که بیاید و بخواهد رفتن ضایع مکنش که خون بهایی است عزیز

1 حاشا که من از خاک درت برخیزم وز لعل لب چون شکرت برخیزم

2 در آرزوی زلف خم اندر خم تو چون موی شدم کی زسرت برخیزم

1 زین سان که مراست از تو در سینه سرور می ترسم از آنک خواجه گردد مغرور

2 مغرور مشو که شاهد ما معنی است نزدیک میا تا نکنی صورت دور

1 دردی است طمع که نیستش درمانی گنجی است یقین که نیستش پایانی

2 خاک در فقر توتیایی است بزرگ کان حیف بود به چشم هر سلطانی