الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 امروز چو ناصر فقیران باشی فردا زقبیل دستگیران باشی

2 خاک کف پای جمله درویشان شو تا تاج سر جمله امیران باشی

1 دردی است طمع که نیستش درمانی گنجی است یقین که نیستش پایانی

2 خاک در فقر توتیایی است بزرگ کان حیف بود به چشم هر سلطانی

1 درویشان را عار بود محتشمی در دیده شان نار بود محتشمی

2 او را که رسد از گل درویشی بوی بر خاطر او خار بود محتشمی

1 با فقر نشین اگر تو همدم خواهی فقر است اگر ملک مُسلَّم خواهی

2 خاک کف پای این گدایان را خواه گر افسر سروران عالم خواهی

1 درویش ز درویشی از آن می نرهد کاین دهر درم به جای خود می ننهد

2 آن را که دل است هیچ درویشی نیست و آن را که به دست است دلش می ندهد

1 گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت با سوختگان چو شمع می باید ساخت

2 دانی زچه شد شاهدی شمع به جمع آسایش جمع جست و خود را در باخت

1 جانی که زمهر زیر میغش داری باید که همیشه زیر تیغش داری

2 جان و دل تو که هردوان بخشش اوست خود آن ارزد کزو دریغش داری

1 تا تو نشوی فرد به فردی نرسی در راه یگانگی به مردی نرسی

2 تا تو غم نام و ننگ خواهی خوردن هرگز به مقام هیچ مردی نرسی

1 در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی مانندهٔ کعبه سخت ظاهر باشی

2 از خود نفسی اگر مجرّد گردی به زانک همه عمر مجاور باشی

1 هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است بیهوده همه عمر ندیم ندم است

2 جز خاطر فارغ که نشاطی دارد دیگر همه هرچ هست اسباب غم است