الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 تا ظن نبری که خان و مان محتشمی است یا خواسته و حکم روان محتشمی است

2 در درویشی اگر تو قانع باشی حقّا و به جان تو که آن محتشمی است

1 دل گر نظری کند به روی تو کند جان گر گذری کند به کوی تو کند

2 بیچاره کسی که جست و جوی تو کند جان در سر سرّ گفت و گوی تو کند

1 تو آمده ای به پادشاهی کردن واخویشتن آی ازین تباهی کردن

2 تو دیک نبودی و نباشی فردا پیداست که امروز چه خواهی کردن

1 یکباره برون نیامده از پی و پوست دعوی سری مکن دلا کاین نه نکوست

2 شیخی خواهی برو مریدی می کن کان کس که مرید شد مراد همه اوست

1 جانم شب و روز از تو نشان می طلبد و احوال تو پیدا و نهان می طلبد

2 این طرفه که از هر که نشان می طلبم او نیز چو من تو را به جان می طلبد

1 هر شیخ که او علم ندارد در تن او نتواند مرید را پروردن

2 این شیخی را علم و عمل می باید بی علم چه لایق است شیخی کردن

1 آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر چون طالب منزلی تو در راه بمیر

2 عشق است نشان زندگانی ورنه زین سان که تویی خواه بزی خواه بمیر

1 افکند بتی به بت پرستی ما را او راست خبر که نیست هستی ما را

2 زان می که شب وصال با هم خوردیم تا روز قیامت است مستی ما را

1 در عالم فقر ار سر هر پر هوسی سرمست همی دوند هر نیک و خسی

2 در فهم فرو شدند از وهم بسی وز وهم نیامده است در فهم کسی

1 از طعم لب تو در شکر چیزی هست وز نور رخ تو در قمر چیزی هست

2 منکر مشو ای دوست که در عالم فقر بیرون ز سر و ریش دگر چیزی هست