الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 در عالم فقر میر و سلطان هیچ است در درویشی ملک سلیمان هیچ است

2 گر نفس تو را به این و آن بفریبد در گوش مکن عشوهٔ آن کان هیچ است

1 سلطانی اصل بی گمان درویشی است سرداری بی نام و نشان درویشی است

2 این محتشمی که مردمانش طلبند دانی که چه چیز باشد آن درویشی است

1 امروز بده بدان جهانی که به است بستان سبکی را به گرانی که به است

2 ملکی که به یک نفس مشوّش گردد درویشی از آن ملک ندانی که به است

1 گفتی عالم به پای درویشان است عالم همه از برای درویشان است

2 زنهار مخوان تو هر گدا را درویش سلطان جهان گدای درویشان است

1 سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است درویش تن است و جان آن درویشی است

2 افلاس و گدایی نبود درویشی پرداختن دل زجهان درویشی است

1 مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست مُدبِر باشی گرت نه رای دَرِ اوست

2 گر درویشی گدایی از سلطان چیست آن سلطانان همه گدای دَرِ اوست

1 آن نقطه که در فقر نهان آوردند از بهر بسی زنده دلان آوردند

2 دیوان صفا که پنج نوبت می زد افسوس که قومی به زیان آوردند

1 عالم همه سر به سر گدایان دارند محنت همه خویشتن نمایان دارند

2 اندر عالم به دست کس چیزی نیست ور هست همین برهنه پایان دارند

1 شاهان جهان چاکر درویشانند عالم همه خاک در درویشانند

2 معصومانی که ساکنان قدسند با این همه اجرا خور درویشانند

1 اندر ره فقر دیده نادیده کنند هرچ آن نه حدیث اوست نشنیده کنند

2 خاک در او باش که شاهان جهان خاک در تو چو سرمه در دیده کنند