شاهان جهان چاکر درویشانند از اوحدالدین رباعی 169
1. شاهان جهان چاکر درویشانند
عالم همه خاک در درویشانند
اندر ره فقر دیده نادیده کنند از اوحدالدین رباعی 170
1. اندر ره فقر دیده نادیده کنند
هرچ آن نه حدیث اوست نشنیده کنند
بادی که زکوی فقر گرد انگیزد از اوحدالدین رباعی 171
1. بادی که زکوی فقر گرد انگیزد
بر آتش کبر آب تواضع ریزد
درویش کسی بود که در خود نگرد از اوحدالدین رباعی 172
1. درویش کسی بود که در خود نگرد
خود را ز جهان نفس بیرون شمرد
گر شهوت توسن تو رام تو شود از اوحدالدین رباعی 173
1. گر شهوت توسن تو رام تو شود
در خطّهٔ جان خطبه به نام تو شود
درویش که اسرار نهان می‌بخشد از اوحدالدین رباعی 174
1. درویش که اسرار نهان می‌بخشد
هردم ملکی به رایگان می‌بخشد
درویش زخودپرستی آزاد بود از اوحدالدین رباعی 175
1. درویش زخودپرستی آزاد بود
ظاهر چو خراب و باطن آباد بود
هر دل که درو دُرّ معانی بندد از اوحدالدین رباعی 176
1. هر دل که درو دُرّ معانی بندد
ایذای چنین طایفه را نپسندد
درویش به غم همیشه خرّم باشد از اوحدالدین رباعی 177
1. درویش به غم همیشه خرّم باشد
اندر ره فقر زخم مرهم باشد
میل دل ما جز به فقیری نبود از اوحدالدین رباعی 178
1. میل دل ما جز به فقیری نبود
خرسند به میر جز اسیری نبود
دانی چه بود جان و جهانِ درویش از اوحدالدین رباعی 179
1. دانی چه بود جان و جهانِ درویش
دانی چه بود امن و امانِ درویش
دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر از اوحدالدین رباعی 180
1. دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر
و آزادی دل زهرچه خوش تر خوش تر