شاهان جهان چاکر از اوحدالدین کرمانی رباعی 169
1. شاهان جهان چاکر درویشانند
عالم همه خاک در درویشانند
...
اندر ره فقر دیده از اوحدالدین کرمانی رباعی 170
1. اندر ره فقر دیده نادیده کنند
هرچ آن نه حدیث اوست نشنیده کنند
...
بادی که زکوی فقر از اوحدالدین کرمانی رباعی 171
1. بادی که زکوی فقر گرد انگیزد
بر آتش کبر آب تواضع ریزد
...
درویش کسی بود از اوحدالدین کرمانی رباعی 172
1. درویش کسی بود که در خود نگرد
خود را ز جهان نفس بیرون شمرد
...
گر شهوت توسن تو از اوحدالدین کرمانی رباعی 173
1. گر شهوت توسن تو رام تو شود
در خطّهٔ جان خطبه به نام تو شود
...
درویش که اسرار از اوحدالدین کرمانی رباعی 174
1. درویش که اسرار نهان می‌بخشد
هردم ملکی به رایگان می‌بخشد
...
درویش زخودپرستی از اوحدالدین کرمانی رباعی 175
1. درویش زخودپرستی آزاد بود
ظاهر چو خراب و باطن آباد بود
...
هر دل که درو دُرّ از اوحدالدین کرمانی رباعی 176
1. هر دل که درو دُرّ معانی بندد
ایذای چنین طایفه را نپسندد
...
درویش به غم همیشه از اوحدالدین کرمانی رباعی 177
1. درویش به غم همیشه خرّم باشد
اندر ره فقر زخم مرهم باشد
...
میل دل ما جز به از اوحدالدین کرمانی رباعی 178
1. میل دل ما جز به فقیری نبود
خرسند به میر جز اسیری نبود
...
دانی چه بود جان از اوحدالدین کرمانی رباعی 179
1. دانی چه بود جان و جهانِ درویش
دانی چه بود امن و امانِ درویش
...
دستِ دل ما هر چه از اوحدالدین کرمانی رباعی 180
1. دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر
و آزادی دل زهرچه خوش تر خوش تر
...