الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد از میر و وزیر جمله گشتم آزاد

2 دلق من و حُلّه های زربفت ملوک کفش من و تاج سر کسری و قباد

1 عالی نسبا چرا بننشینی پست وز ملک جهان پاک نیفشانی دست

2 چون بود تو با بود قناعت پیوست خواهی همه نیست گیر و خواهی همه هست

1 دل کز پی آب و نان در آتش نبود جز خاک پریشان و مشوّش نبود

2 پیرانه به کنجی به سکونت بنشین کز موی سپید کودکی خوش نبود

1 پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر تا خوار نگردی طمع از خلق ببُر

2 ورزانک به دریای طمع گشتی غرق خواهی همه خاک باش و خواهی همه دُر

1 در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم بر نیستی خویش دلیر آمده ایم

2 گر ناخوش و گر خوش است این باقی عمر باری به سر آمدی که سیر آمده ایم

1 گر راحت دل خواهی و آسایش تن با لقمه و خرقه ای بساز و تن زن

2 ور اطلس روم خواهی و ماه ختن از شرق به غرب می رو و جان می کن

1 بردارندت اگر شوی افکنده و آزاد شوی اگر بمیری بنده

2 حق را خواهی بساز همچون مردان با گوشهٔ مسجدی و دلقی ژنده

1 کنجی و قناعت از قباد و کی به نزدیک تو خوار است و زملک ری به

2 چون نیست زرنج من وز نعمت تو راحت خلق فقر من از احتشام تو صد پی به

1 آیا تو ز نادانی و سرگردانی خود را و مرا به هرزه می رنجانی

2 آنچ آن توَست از تو نستاند کس وآنچ آن تو نیست از کسش نستانی

1 بر سنگ قناعت ار غباری داری از نیک و بد جهان کناری داری

2 گر با همه کس بهر خلافی که رود در کار شوی دراز کاری داری