الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 اندر طلب وصل تو ای سرو روان انگشت نمای خلق و رسوای جهان

2 کامی زلبت ندیده وانگه ما را در هر دهنی فتاده بینی چو زبان

1 اندر طلبت گرچه به سر می پویم رخساره به خوناب جگر می شویم

2 چون در نگرم تو با منی من غلطم سررشتهٔ خود جای دگر می جویم

1 در راه طلب به آخر آمد نفسم و افسوس که نیست حاصلی جز نفسم

2 این راه به جست و جوی باید رفتن من مشغولم به گفت و گو می نرسم

1 پیوسته تو را به صد هوا می طلبم وین درد غم تو را دوا می طلبم

2 چون می نگرم کانچ منم جمله تویی من غافلم از خود که تو را می طلبم

1 هر چند که من به خویشتن می نرسم وز محنت دل به شغل تن می نرسم

2 بر نامه و نامه بر حسدها دارم کایشان به تو می رسند و من می نرسم

1 غمگین غمگین به سوی تو می پویم مسکین مسکین بر تن خود می مویم

2 پنهان پنهان روز و شبت می جویم آسان آسان به ترک تو چون گویم

1 طالب که نه صادق است جایی نرسد بیگانه شود به آشنایی نرسد

2 در یافتن وصال او سلطانی است آن سلطانی به هر گدایی نرسد

1 ای تن خواهی که احتشامت باشد حکمی و تصرّفی تمامت باشد

2 زنبیل طلب بر سر جان و دل نه دریوزه کن از درش که گامت باشد

1 از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود وز بند هوس نمی رهانی دل خود

2 اینجا تو برای حاصلی آمده ای ای بی حاصل باز طلب حاصل خود

1 اندر طلب آنک نیست صادق چه کند و آن را که دلی نیست موافق چه کند

2 ای پیر اگر عمر نکردی ضایع زین طفل بیاموز که عاشق چه کند