در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم از اوحدالدین رباعی 145
1. در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم
بر نیستی خویش دلیر آمده ایم
گر راحت دل خواهی و آسایش تن از اوحدالدین رباعی 146
1. گر راحت دل خواهی و آسایش تن
با لقمه و خرقه ای بساز و تن زن
بردارندت اگر شوی افکنده از اوحدالدین رباعی 147
1. بردارندت اگر شوی افکنده
و آزاد شوی اگر بمیری بنده
کنجی و قناعت از قباد و کی به از اوحدالدین رباعی 148
1. کنجی و قناعت از قباد و کی به
نزدیک تو خوار است و زملک ری به
آیا تو ز نادانی و سرگردانی از اوحدالدین رباعی 149
1. آیا تو ز نادانی و سرگردانی
خود را و مرا به هرزه می رنجانی
بر سنگ قناعت ار غباری داری از اوحدالدین رباعی 150
1. بر سنگ قناعت ار غباری داری
از نیک و بد جهان کناری داری
در کوی قناعت ار سپنجی داری از اوحدالدین رباعی 151
1. در کوی قناعت ار سپنجی داری
در هر قدم آراسته گنجی داری
آن را که قناعتش صناعت باشد از اوحدالدین رباعی 152
1. آن را که قناعتش صناعت باشد
هر چیز که گفت و کرد طاعت باشد
از لذّت این وجود مانع گردی از اوحدالدین رباعی 153
1. از لذّت این وجود مانع گردی
بر عین کمال خویش صانع گردی
از خلق به هیچ گونه یاری مطلب از اوحدالدین رباعی 154
1. از خلق به هیچ گونه یاری مطلب
وز شاخ برهنه سایه داری مطلب
من قال بانّ جوهر الفقر عرض از اوحدالدین رباعی 155
1. من قال بانّ جوهر الفقر عرض
الجوهر لمّا عرض الفقر عرض
الفقر اذا ابعدکم یدنیکم از اوحدالدین رباعی 156
1. الفقر اذا ابعدکم یدنیکم
و الفقر اذا اماتکم یُحییکم