الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل یاد تو سکون دل شوریدهٔ دل

2 انصاف دهم که سخت افسوس بود سَودای تو در دماغ پوسیدهٔ دل

1 ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم در دام بلا فتاده ای می بینم

2 از یار کناره کرده ای می دانم دل در دگری نهاده ای می بینم

1 پایی نه که سوی وصل بشتابد دل پشتی نه که از تو روی برتابد دل

2 نه دسترسی نه پایگاهی دل را تا خود سر این رشته کجا یابد دل

1 «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است وآن جمله که گفتی و شنیدی هیچ است

2 در گرد جهان بسی دویدی هیچ است و این نیز که در گوشه خزیدی هیچ است

1 سرگردانان راه دل بسیارند کایشان همه سینه ها چو دل پندارند

2 گر هرچ به جای سینه ها هست دل است پس جملهٔ گاوان و خران دل دارند

1 با دل گفتم نئی زمردان غمش بیهوده متاز گردِ میدان غمش

2 دل گفت به من که رو سر انداز و مپرس مانندهٔ گوی پیش چوگان غمش

1 هر لحظه زدست غم به جان آید دل در خوردن غم هیچ نیاساید دل

2 گفتم که زدیده است دل را تشویش دیده چه کند تاش نفرماید دل

1 چندانک دلم جان کند اندر سر و کار هرگز نشود به وصل کس برخوردار

2 جوهر دارد دل من وزآن خوانند عشّاق جهان دل مرا جوهر دار

1 فریاد رسی نیست کسی را از کس اندر همه آفاق به یک پای مگس

2 شاگرد مشو تو هیچ کس را به هوس گر دل داری دل تو استاد تو بس

1 آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش برسود بود مدام سرمایهٔ عیش

2 افسوس که کار خلق جایی نرسید کز مایهٔ غم شوند همسایهٔ عیش