الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 هرگه که غمی ملازم دل شودت یا تنگ دلی تمام مایل شودت

2 از حال کسی دگر نباید پرسید تا خوش دلی تمام حاصل شودت

1 جان بر سر عشق پای فرسود ای دل بر ما در هر حادثه بگشود ای دل

2 اکنون که فراق روی بنمود ای دل زنده به کدام جان توان بود ای دل

1 از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل وز هجر تو جز صبر نیندوزد دل

2 افسوس که درد دل از اندازه گذشت بر درد دل منت نمی سوزد دل

1 ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل یاد تو دوای دل شوریدهٔ دل

2 من می دهم انصاف که افسوس بود سودای تو در دماغ پوسیدهٔ دل

1 در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل تا فایده چیست ای پسندیدهٔ دل

2 در خدمت خلق صحبت عامی چند آن جمله بود اساس در دیدهٔ دل

1 قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل تا مهر دگر کسی نگنجد در دل

2 این طرفه تر است کار ماند مشکل نه دل سرما دارد و نه ما سر دل

1 در فکرت جان راه بیاموز ای دل صد شمع زنور دل برافروز ای دل

2 غافل منشین چو شمع می سوز ای دل کز پهلوی ما می گذرد روز ای دل

1 روزی زقضای آسمانی ای دل باشد که نکو شود چه دانی ای دل

2 تا در غم رنج بی کرانی ای دل خوش باش که آن چنان نمانی ای دل

1 چون رفت ز روز عمر من آب ای دل زین بیش مگو به لهو بشتاب ای دل

2 از دست برفت عمر دریاب ای دل ور مرده نئی درآی از خواب ای دل

1 با راهرو گفت خسته می دار ای دل یا ما به امید بسته می دار ای دل

2 ما را به شکستگان نظرها باشد ما را خواهی شکسته می دار ای دل