الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 یا روی دلم به سوی دیگر گردان یا مقصد خود مرا میسّر گردان

2 گه عاشق و گه عشق و گهی معشوقه معذورم دار اگر شوم سرگردان

1 با دل گفتم تو را چه می رنجاند کز فعل تو روی عقل می گرداند

2 دل گفت که عقل پنبه گیرد امشب کامشب نه به شبهای دگر می ماند

1 باید که زجمله خلق تنها گردی آنگه به طریق خرقه پیدا گردی

2 هرگه که به لبس خرقه گردی قانع چون خرقه کفن شود تو رسوا گردی

1 هر لحظه زدست غم به جان آید دل در خوردن غم هیچ نیاساید دل

2 گفتم که زدیده است دل را تشویش دیده چه کند تاش نفرماید دل

1 در راه طلب صادق و ذاکر می باش هر جا که روی صافی و صابر می باش

2 از بهر فتوری که درین ره یابی غایب تو مشو ولیک حاضر می باش

1 از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل وز هجر تو جز صبر نیندوزد دل

2 افسوس که درد دل از اندازه گذشت بر درد دل منت نمی سوزد دل

1 تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد دل داده دلم ندید زان رو دل داد

2 دلدار دلم چون دل دلدارم دید هم دلش به دلخوشی دلم را دل داد

1 اصحاب طلب چون به صفایی برسند خواهند کز آنجا به رضایی برسند

2 دست از سر پای وامگیرند از جهد یا سر بنهند یا به جایی برسند

1 روزی زقضای آسمانی ای دل باشد که نکو شود چه دانی ای دل

2 تا در غم رنج بی کرانی ای دل خوش باش که آن چنان نمانی ای دل

1 یا رب چه خوش است زلف خم در خم او و آن عارض چون شیر و می اندر هم او

2 شد زنده دل مردهٔ اوحد زدمش بی شک دم عیسوی است امشب دم او