فریاد رسی نیست کسی را از کس از اوحدالدین رباعی 109
1. فریاد رسی نیست کسی را از کس
اندر همه آفاق به یک پای مگس
آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش از اوحدالدین رباعی 110
1. آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش
برسود بود مدام سرمایهٔ عیش
ای دل گر ازین پایه فروتر نایی از اوحدالدین رباعی 111
1. ای دل گر ازین پایه فروتر نایی
با لشکر غوغای غمش برنایی
ای دل چو خراب گشتی آباد شوی از اوحدالدین رباعی 112
1. ای دل چو خراب گشتی آباد شوی
چون بندهٔ عشق گشتی آزاد شوی
بیچاره دلا چند کنی خودبینی از اوحدالدین رباعی 113
1. بیچاره دلا چند کنی خودبینی
هر بد که به تو می رسد از خود بینی
ای دل چو قلم نقش منمّا می باش از اوحدالدین رباعی 114
1. ای دل چو قلم نقش منمّا می باش
فرّاش سراپردهٔ سودا می باش
گر در ره دوست پایدار آید دل از اوحدالدین رباعی 115
1. گر در ره دوست پایدار آید دل
بر مرکب مقصود سوار آید دل
با یار چرا چنین صبوری ای دل از اوحدالدین رباعی 116
1. با یار چرا چنین صبوری ای دل
افتاده به دنبال غروری ای دل
رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل از اوحدالدین رباعی 117
1. رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل
آگاه شد از حال تو اوباش ای دل
دل با غم اگر بساختی شادستی از اوحدالدین رباعی 118
1. دل با غم اگر بساختی شادستی
ور بندهٔ عشق گشتی آزادستی
عشق است که کیمیای فقر است دَروُ از اوحدالدین رباعی 119
1. عشق است که کیمیای فقر است دَروُ
ابری است که صد هزار برق است درو
در درد دل خویش زبی درمانی از اوحدالدین رباعی 120
1. در درد دل خویش زبی درمانی
هر لحظه به دردی دگر اندرمانی