الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 دل را شود از دیده فرو پای به گل وز دست دل و دیده شود خون حاصل

2 حالی است بدیع و کار و باری مشکل دل آفت دیده است و دیده غم دل

1 با دل گفتم چیست بگو تدبیرم کز آرزوی وصال تو می میرم

2 دل گفت که لاف می زنی با من نیز! دستار چه از روی طبق برگیرم؟

1 تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد دل داده دلم ندید زان رو دل داد

2 دلدار دلم چون دل دلدارم دید هم دلش به دلخوشی دلم را دل داد

1 با دل گفتم که این چه زیر و زبری است میل تو مدام سوی شاهد از چیست

2 دل گفت مرا چونک در او می نرسم بی سایهٔ او بگو که چون شاید زیست

1 با دل گفتم تو را چه می رنجاند کز فعل تو روی عقل می گرداند

2 دل گفت که عقل پنبه گیرد امشب کامشب نه به شبهای دگر می ماند

1 از دل همه ساله درد حاصل باشد از درد گزیر نیست چون دل باشد

2 و آن را که زدرد بی نصیب است چو من هم دل باشد ولیک غافل باشد

1 با دل گفتم مشکلت آسان نشود با یار سر تو هرگز آسان نشود

2 باری سر خویش گیر ازو دست بدار دل گفت همه شود ولی آن نشود

1 آن یار که منزلگه او قلب آمد مردانه بدیدمش که در قلب آمد

2 پنداشتمش که هست چون زر بعیار چون بر محک دل زدمش قلب آمد

1 با دل گفتم هزار افسانه به عقل تا بوک نگاه دارد او خانه به عقل

2 شد خانهٔ نام و ننگ ویران و هنوز می ننشیند این دل دیوانه به عقل

1 از دیده چه گویم که ازو دارم غم وز دل چه خبر دهم که بودش همدم

2 القصّه دل و دیده فتادند به هم تا درد مرا هیچ نباشد مرهم