الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 روزی که جمال تو مرا دیده شود از فرق سرم تا به قدم دیده شود

2 در من نگری همه تنم جان گردد در تو نگرم همه تنم دیده شود

1 در معرض صد سلامتی باهش باش عاشق وش و دعوی کش و محنت کُش باش

2 گر جملهٔ عالم آب و آتش گیرد آخر نه وصی آدمی، خامش باش

1 کردیم دل از جمله مسلّم امشب کردیم وداع جمله عالم امشب

2 گر پای مرا هر سر مویی بند است دست از همه کوتاه کنم هم امشب

1 خواهی که تو را مراد حاصل گردد مگذار که دل زکار غافل گردد

2 غالب چو تن است و دل همی گردد تن دل غالب ساز تا تنت دل گردد

1 تا قسم من سوخته خود حرمان است یا خود غم عشق درد بی درمان است

2 القصّه به هر کسی که در می نگرم همچون من پای بسته سرگردان است

1 آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد کی زحمت عقل و دل جان در گنجد

2 و آنجا که زاسرار خدا گوید راز نه حرف و نه کام و نه دهان در گنجد

1 سرگردانان راه دل بسیارند کایشان همه سینه ها چو دل پندارند

2 گر هرچ به جای سینه ها هست دل است پس جملهٔ گاوان و خران دل دارند

1 ای دوست تو در جوال افسانه مباش پا بستهٔ دامهای بی دانه مباش

2 مقصود ازین حدیث پیوند دل است چون دل به دل آشناست بیگانه مباش

1 آنها که زاصل عقل سرگردانند بر آتش خشم آب حلم افشانند

2 در جُستن نقطهٔ وفا چون پرگار پابرجایند اگر چه سرگردانند

1 از شمع وصال کمترک یابی نور ما کنت مقیداً بتیه و غرُور

2 دریاب فتوح وز رعونت شو دور احضر نفساً و کل کاین مقدور