الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 دل دوش دم نامتناهی می زد وزکتم عدم نوبت شادی می زد

2 گر زحمت آب و گل نبودی به میان بی واسطه دل دم الهی می زد

1 هستم به وصالِ دوست دلشاد امشب وز غصّهٔ هجر گشته آزاد امشب

2 با یار نشسته و به دل می گویم یا رب که کلید صبح گم باد امشب

1 پایی نه که سوی وصل بشتابد دل پشتی نه که از تو روی برتابد دل

2 نه دسترسی نه پایگاهی دل را تا خود سر این رشته کجا یابد دل

1 در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل تا فایده چیست ای پسندیدهٔ دل

2 در خدمت خلق صحبت عامی چند آن جمله بود اساس در دیدهٔ دل

1 ای دوست بیا و غم بی حاصل بین تشویش دل و خرابی منزل بین

2 در منزل سالوس و محال و هوس است از بهر خدا بیا و حال دل بین

1 یا قلب ترید وصله مجّانا هذا هوس و لیته ما کانا

2 فی النار ولَو بجنّة یلقانا دع یلقانا لعله یلقانا

1 کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد کو جان که بدو دلی بشاید پرورد

2 کو عقل کزو قصّه توان کوته کرد کو صبر که من پای نشانم در درد

1 چون از سر جد پای نهادی در کار سررشتهٔ خود به دست عشقش بسپار

2 می کوش به قدر جهد و دل خوش می دار کاو چارهٔ کار تو بسازد ناچار

1 ای دل تو چنان بزی که هشیار شوی تا بوک دمی به اهل دل یار شوی

2 سرمایهٔ تو دمی است، آن دم را باش کان دم زتو رفت نقش دیوار شوی

1 دل رفته و عشق آمده تا خود چه کند جان داده و غم بستده تا خود چه کند

2 از حالت خود نشان نمی دانم داد کاری است به هم برشده تا خود چه کند