الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 باطل بینم به سوی کعبه سفرت بی حاصل بینم سفر پرخطرت

2 اینجا که نشسته ای درِ دل بگشا تا یار در آن لحظه درآید زدرت

1 چون این ره را تو مشتری بی چیزی باید که به هر واقعه ای نگریزی

2 تو پنداری که رایگانش یابی نی نی غلطی جان کنی و خون ریزی

1 رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل آگاه شد از حال تو اوباش ای دل

2 اومید خوشیت ناخوشی بار آرد می ساز به ناخوشی و خوش باش ای دل

1 خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد واین واقعه از حدّ من افزون باشد

2 در دریایی فکندیم بی پایان وآنگه گویی غرقه مشو، چون باشد؟

1 ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل یاد تو سکون دل شوریدهٔ دل

2 انصاف دهم که سخت افسوس بود سَودای تو در دماغ پوسیدهٔ دل

1 خود بین هرگز به هیچ حاصل نرسد تا جان ندهد به عالم دل نرسد

2 بی بدرقهٔ صدق و رفیق اخلاص در راه طلب کسی به منزل نرسد

1 در من نگرم زپای تا سر هیچم چون ذرّه بر مهر منوّر هیچم

2 نه عقل نه دل نه صبر نه حال نه مال حاصل همه این است که من بر هیچم

1 در هستی اگر به عمر نوحی برسی در هر نفسی زو به فتوحی برسی

2 عمری باید که شب به روز آری تو باشد که به صبحی به صبوحی برسی

1 ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل یاد تو دوای دل شوریدهٔ دل

2 من می دهم انصاف که افسوس بود سودای تو در دماغ پوسیدهٔ دل

1 عشق است که کیمیای فقر است دَروُ ابری است که صد هزار برق است درو

2 بنگر تو که دلها چه عجایب بحری است کاین عالم کاینات غرق است درو