الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 تا عشق توَم سلسله می جنباند کو عقل و کجا صبر که برجا ماند

2 سرگردانان در ره تو بسیارند کس نیست که سررشتهٔ خود می داند

1 خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد واین واقعه از حدّ من افزون باشد

2 در دریایی فکندیم بی پایان وآنگه گویی غرقه مشو، چون باشد؟

1 در هیچ سری مایهٔ اسراری نه کس را خبر از اندک و بسیاری نه

2 هر طایفه ای گرفته کاری بر دست و آنگاه به دست هیچ کس کاری نه

1 هر دل نبود قابل اسرار خدا در هر کویی نگنجد ابرار خدا

2 هستند عقول یکسر ار درنگری سرگشته و واله شده در کار خدا

1 از کتم عدم چون که برون افتادم در چاه وجود سرنگون افتادم

2 هر دم به وجود خویش با خود گویم من کیستم؟ این چه جاست؟ چون افتادم؟

1 در من نگرم زپای تا سر هیچم چون ذرّه بر مهر منوّر هیچم

2 نه عقل نه دل نه صبر نه حال نه مال حاصل همه این است که من بر هیچم

1 ای دوست بیا و غم بی حاصل بین تشویش دل و خرابی منزل بین

2 در منزل سالوس و محال و هوس است از بهر خدا بیا و حال دل بین

1 یا روی دلم به سوی دیگر گردان یا مقصد خود مرا میسّر گردان

2 گه عاشق و گه عشق و گهی معشوقه معذورم دار اگر شوم سرگردان

1 گویند مرا چرا شدی سودایی آن به که کنی به صبر پابرجایی

2 صد عقل فدای این چنین سودا باد صد صبر فدای این چنین رسوایی

1 آنها که محققان این درگاهند اهل دل خاص خاص شاهنشاهند

2 باقی همه هرچ هست خرج راهند نزد دل اهل دل چو برگ کاهند