ای دوست تو در جوال افسانه مباش از اوحدالدین رباعی 37
1. ای دوست تو در جوال افسانه مباش
پا بستهٔ دامهای بی دانه مباش
ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش از اوحدالدین رباعی 38
1. ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش
خود باش به هر درد دلی محرم خویش
در راه طلب صادق و ذاکر می باش از اوحدالدین رباعی 39
1. در راه طلب صادق و ذاکر می باش
هر جا که روی صافی و صابر می باش
گر دل زتو بگسلد به غم بشکنمش از اوحدالدین رباعی 40
1. گر دل زتو بگسلد به غم بشکنمش
یا از بر خویشتن برون افکنمش
یا رب چه خوش است زلف خم در خم او از اوحدالدین رباعی 41
1. یا رب چه خوش است زلف خم در خم او
و آن عارض چون شیر و می اندر هم او
آنی که فلک با تو درآید به طرب از اوحدالدین رباعی 42
1. آنی که فلک با تو درآید به طرب
گر آدمئی شیفته گردد چه عجب
دردا که درون صفه ما را ره نیست از اوحدالدین رباعی 43
1. دردا که درون صفه ما را ره نیست
و افسوس که سوی وصل ره کوته نیست
ای دل صفت جمال او نتوان گفت از اوحدالدین رباعی 44
1. ای دل صفت جمال او نتوان گفت
وز مرتبهٔ کمال او نتوان گفت
گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است از اوحدالدین رباعی 45
1. گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است
برجستن و بانگ داشتن شیدایی است
تا قسم من سوخته خود حرمان است از اوحدالدین رباعی 46
1. تا قسم من سوخته خود حرمان است
یا خود غم عشق درد بی درمان است
آنها که زاصل عقل سرگردانند از اوحدالدین رباعی 47
1. آنها که زاصل عقل سرگردانند
بر آتش خشم آب حلم افشانند
آنها که سرانند به سرگردانند از اوحدالدین رباعی 48
1. آنها که سرانند به سرگردانند
با سر زسری خویش سرگردانند