الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 تا در پی آن فزون و این کم باشی سودت همه آن بود که با غم باشی

2 بیهوده چه در غصّهٔ عالم باشی می کوش که تا چگونه خرّم باشی

1 چون بی خبران مگرد هر دم به دری پادار و زسر مرو به هر درد سری

2 تلخی و خوشی جمله عالم خوابی است بیدار شوی از تو نماند اثری

1 باطل بینم به سوی کعبه سفرت بی حاصل بینم سفر پرخطرت

2 اینجا که نشسته ای درِ دل بگشا تا یار در آن لحظه درآید زدرت

1 عیشی که مهیّاست رها نتوان کرد سر در سر یار بی وفا نتوان کرد

2 عمری که تو راهست غنیمت می دان کان را چو نمازها قضا نتوان کرد

1 خواهی که تو را مراد حاصل گردد مگذار که دل زکار غافل گردد

2 غالب چو تن است و دل همی گردد تن دل غالب ساز تا تنت دل گردد

1 از شمع وصال کمترک یابی نور ما کنت مقیداً بتیه و غرُور

2 دریاب فتوح وز رعونت شو دور احضر نفساً و کل کاین مقدور

1 ای دوست تو در جوال افسانه مباش پا بستهٔ دامهای بی دانه مباش

2 مقصود ازین حدیث پیوند دل است چون دل به دل آشناست بیگانه مباش

1 ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش خود باش به هر درد دلی محرم خویش

2 تنها بنشین و خود همی خور غم خویش ور همدمت آرزو کند همدم خویش

1 در راه طلب صادق و ذاکر می باش هر جا که روی صافی و صابر می باش

2 از بهر فتوری که درین ره یابی غایب تو مشو ولیک حاضر می باش

1 گر دل زتو بگسلد به غم بشکنمش یا از بر خویشتن برون افکنمش

2 گر دیده به غیر تو به کس در نگرد یا پُر کنمش زخون و یا بَر کنَمش