الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 چون این ره را تو مشتری بی چیزی باید که به هر واقعه ای نگریزی

2 تو پنداری که رایگانش یابی نی نی غلطی جان کنی و خون ریزی

1 از پستی اگر طالب بالا گردی شک نیست که همچو عقل والا گردی

2 تو از سر ابر در بُن دریا اُفت چون قطره مگر لؤلؤ لالا گردی

1 این راه به شش پنج نشاید رفتن با راحت و بی رنج نشاید رفتن

2 صورت در باز تا به معنی برسی آسان به سر گنج نشاید رفتن

1 ای دل تو به نور حق مجازی نرسی تا مرکب جهد وجد نتازی نرسی

2 ور مرد رهی چو طالبان ره او سربازی [کن] و گر نبازی نرسی

1 ای دل به غم فراق رایی می زن بر چنگ امید او نوایی می زن

2 زنهار هزیمت مشو ار خسته شوی افتاده و خسته دست و پایی می زن

1 خود بین هرگز به هیچ حاصل نرسد تا جان ندهد به عالم دل نرسد

2 بی بدرقهٔ صدق و رفیق اخلاص در راه طلب کسی به منزل نرسد

1 بیگانه صفت دلا هوایی می زن گه گه لافی زآشنایی می زن

2 زآن پیش که دست اجلت گیرد باز در راه خلاص دست و پایی می زن

1 هرگه که مقدم به مقالات شوی پیش صنم صفات خود لات شوی

2 جز جمع مباش تا مگر ذات شوی هرگه که پراکنده شوی مات شوی

1 لاشک و لا خفاء من عاش یَموت من قُمِّطَ فی المهد حواء التّابوت

2 اُعطیت من الکمال فوق المنعوت لا تغفل عن وقتک فالوقت یفوت

1 ای تن همه وصل کار سازی است مخسب وز یار همه بنده نوازی است مخسب

2 هان تا تو به جهد دیده برهم نزنی جان یافته ای چه جای بازی است مخسب