الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 جز حق تو بکن جمله فراموش امشب وز جام وصال باده می نوش امشب

2 تا بوک به وصل جاودانی برسی منشین و به جان و دل همی کوش امشب

1 ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم در دام بلا فتاده ای می بینم

2 از یار کناره کرده ای می دانم دل در دگری نهاده ای می بینم

1 ای دل صفت جمال او نتوان گفت وز مرتبهٔ کمال او نتوان گفت

2 هر چند مقرّبی ولی از هیبت هرگز سخن وصال او نتوان گفت

1 بی نیش مگس به نوش شهدی نرسی بی جان کنشی به نیک عهدی نرسی

2 ننهاده به جهد هیچ کس را ندهند لیکن بنهاده جز به جهدی نرسی

1 در درد دل خویش زبی درمانی هر لحظه به دردی دگر اندرمانی

2 چون سینهٔ بوالفضول را دل خوانی زان می نرهد دلت زسرگردانی

1 از دفتر عشق حرف می خوان و مگو مرکب زپی قافله می ران و مگو

2 خواهی که دل و دین به سلامت ماند می بین و مکن ظاهر و می دان و مگو

1 این ره به قدم چون بر وی برخیزد بند منی از راهِ توی برخیزد

2 یکبار مرا ز زحمت من برهان تا من تو شوم تو من دوی برخیزد

1 هرگه که غمی ملازم دل شودت یا تنگ دلی تمام مایل شودت

2 از حال کسی دگر نباید پرسید تا خوش دلی تمام حاصل شودت

1 از پستی اگر طالب بالا گردی شک نیست که همچو عقل والا گردی

2 تو از سر ابر در بُن دریا اُفت چون قطره مگر لؤلؤ لالا گردی

1 هرگه که مقدم به مقالات شوی پیش صنم صفات خود لات شوی

2 جز جمع مباش تا مگر ذات شوی هرگه که پراکنده شوی مات شوی