الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ای شب منم [و] وصال جانان امشب بگریخته از زمانه پنهان امشب

2 ما را به تو حاجت است می دان امشب تعجیل مکن به صبح خندان امشب

1 با یار چرا چنین صبوری ای دل افتاده به دنبال غروری ای دل

2 نزدیک آمد رفتن و هستی غافل انصاف بده زکار دوری ای دل

1 با دل گفتم نئی زمردان غمش بیهوده متاز گردِ میدان غمش

2 دل گفت به من که رو سر انداز و مپرس مانندهٔ گوی پیش چوگان غمش

1 جان از قبل زبان به بیم خطر است کم گفتن مرد هم به جای سپر است

2 دانا که سخن نگوید آن از هنر است گر گوید بد و گر نگوید گهر است

1 زنهار پی طبع هوس پَیمایت تاریک مکن روان روشن رایت

2 تو از سر صدق یک نفس با او باش تا هر که جز اوست سر نهد در پایت

1 گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است برجستن و بانگ داشتن شیدایی است

2 تو معذوری که این چنین سَودا را آن کس داند که همچو من سودایی است

1 دردا که درون صفه ما را ره نیست و افسوس که سوی وصل ره کوته نیست

2 ای بس که گذشت صبحها از من و تو وز سرّ صبوح این دل ما آگه نیست

1 ای دل گر ازین پایه فروتر نایی با لشکر غوغای غمش برنایی

2 قصّه چه کنم که در غمش آخر کار تا خون نشوی به چشمشان درنایی

1 گویند مرا چرا شدی سودایی آن به که کنی به صبر پابرجایی

2 صد عقل فدای این چنین سودا باد صد صبر فدای این چنین رسوایی

1 در فکرت جان راه بیاموز ای دل صد شمع زنور دل برافروز ای دل

2 غافل منشین چو شمع می سوز ای دل کز پهلوی ما می گذرد روز ای دل