در راه طلب زاد از اوحدالدین کرمانی رباعی 133
1. در راه طلب زاد ادب می باید
سوز سحر و نالهٔ شب می باید
...
ترسم که اگر در از اوحدالدین کرمانی رباعی 134
1. ترسم که اگر در طلبش نشتابی
بر آتش حسرت دل خود را تابی
...
حاشا که من از خاک از اوحدالدین کرمانی رباعی 135
1. حاشا که من از خاک درت برخیزم
وز لعل لب چون شکرت برخیزم
...
تا چند کشم غصّهٔ از اوحدالدین کرمانی رباعی 136
1. تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را
وز خسّت خود خاک شوم هر خس را
...
نفسم چو به نان از اوحدالدین کرمانی رباعی 137
1. نفسم چو به نان و تره از من راضی است
کی گویم کاین رییس یا آن قاضی است
...
از راحت اگر نصیب از اوحدالدین کرمانی رباعی 138
1. از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست
از آز ببُر که آز را پایان نیست
...
تا ظن نبری که خان از اوحدالدین کرمانی رباعی 139
1. تا ظن نبری که خان و مان محتشمی است
یا خواسته و حکم روان محتشمی است
...
مسپار به عشوهٔ از اوحدالدین کرمانی رباعی 140
1. مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت
مگذار که گردد دو یکی پیرهنت
...
ایزد زقناعت چو از اوحدالدین کرمانی رباعی 141
1. ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد
از میر و وزیر جمله گشتم آزاد
...
عالی نسبا چرا از اوحدالدین کرمانی رباعی 142
1. عالی نسبا چرا بننشینی پست
وز ملک جهان پاک نیفشانی دست
...
دل کز پی آب و نان از اوحدالدین کرمانی رباعی 143
1. دل کز پی آب و نان در آتش نبود
جز خاک پریشان و مشوّش نبود
...
پیمانهٔ عزّت از اوحدالدین کرمانی رباعی 144
1. پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر
تا خوار نگردی طمع از خلق ببُر
...