در راه طلب زاد ادب می باید از اوحدالدین رباعی 133
1. در راه طلب زاد ادب می باید
سوز سحر و نالهٔ شب می باید
ترسم که اگر در طلبش نشتابی از اوحدالدین رباعی 134
1. ترسم که اگر در طلبش نشتابی
بر آتش حسرت دل خود را تابی
حاشا که من از خاک درت برخیزم از اوحدالدین رباعی 135
1. حاشا که من از خاک درت برخیزم
وز لعل لب چون شکرت برخیزم
تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را از اوحدالدین رباعی 136
1. تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را
وز خسّت خود خاک شوم هر خس را
نفسم چو به نان و تره از من راضی است از اوحدالدین رباعی 137
1. نفسم چو به نان و تره از من راضی است
کی گویم کاین رییس یا آن قاضی است
از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست از اوحدالدین رباعی 138
1. از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست
از آز ببُر که آز را پایان نیست
تا ظن نبری که خان و مان محتشمی است از اوحدالدین رباعی 139
1. تا ظن نبری که خان و مان محتشمی است
یا خواسته و حکم روان محتشمی است
مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت از اوحدالدین رباعی 140
1. مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت
مگذار که گردد دو یکی پیرهنت
ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد از اوحدالدین رباعی 141
1. ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد
از میر و وزیر جمله گشتم آزاد
عالی نسبا چرا بننشینی پست از اوحدالدین رباعی 142
1. عالی نسبا چرا بننشینی پست
وز ملک جهان پاک نیفشانی دست
دل کز پی آب و نان در آتش نبود از اوحدالدین رباعی 143
1. دل کز پی آب و نان در آتش نبود
جز خاک پریشان و مشوّش نبود
پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر از اوحدالدین رباعی 144
1. پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر
تا خوار نگردی طمع از خلق ببُر