الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ای دل گر ازین پایه فروتر نایی با لشکر غوغای غمش برنایی

2 قصّه چه کنم که در غمش آخر کار تا خون نشوی به چشمشان درنایی

1 ای دل چو خراب گشتی آباد شوی چون بندهٔ عشق گشتی آزاد شوی

2 مادام که شادی طلبی غمگینی هرگه که به غم شاد شوی

1 بیچاره دلا چند کنی خودبینی هر بد که به تو می رسد از خود بینی

2 پندت دهم و پند غرض می شمری آن روز که کیفرش کشی خود بینی

1 ای دل چو قلم نقش منمّا می باش فرّاش سراپردهٔ سودا می باش

2 مانندهٔ پرگار بگرد سر خویش می گرد به طبع و پای برجا می باش

1 گر در ره دوست پایدار آید دل بر مرکب مقصود سوار آید دل

2 گر دل نبود کجا وطن سازد عشق ور عشق نباشد به چه کار آید دل

1 با یار چرا چنین صبوری ای دل افتاده به دنبال غروری ای دل

2 نزدیک آمد رفتن و هستی غافل انصاف بده زکار دوری ای دل

1 رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل آگاه شد از حال تو اوباش ای دل

2 اومید خوشیت ناخوشی بار آرد می ساز به ناخوشی و خوش باش ای دل

1 دل با غم اگر بساختی شادستی ور بندهٔ عشق گشتی آزادستی

2 بیچاره دل ارنه سُست بنیادستی اکنون که خراب گشتی آبادستی

1 عشق است که کیمیای فقر است دَروُ ابری است که صد هزار برق است درو

2 بنگر تو که دلها چه عجایب بحری است کاین عالم کاینات غرق است درو

1 در درد دل خویش زبی درمانی هر لحظه به دردی دگر اندرمانی

2 چون سینهٔ بوالفضول را دل خوانی زان می نرهد دلت زسرگردانی